Kitap, belli bir birikim ve çokça sabır gerektiren birçok sayfasının bu neden yazılmış diye okunacağı bir kitap. Bazen bu kitaplarda insan bir cümle bile bulsa kafidir. Farklı teknikleri barındırdığı için bazen akan bazen de ilerlemeyen bir kitap. Okunmak için okunmamalı. Dünyasına girebilmeli.
Kitabı daha önce yarım bırakmıştım. Okumaya heves ettiğim, ne okuyacağımı tam bilemediğim zamanlardı. Okuduklarımda kendimi aramadığım, arasam da bulamayacağım zamanlardı. Şimdi ise karakterlerde, cümlelerde veyahut bir kelimede kendimi bulmaya çalışıyorum.
Bu kitapta kendimi bulduğum karakter Selim Işık. Onun hikayesi gibi yarım bırakılıyor bu kitap. Varoluş sancıları, idealistlik, yaşamın kıyısında sürekli dolanma hissi.. Günlüğünden sayfaları okurken açıp kendi günlüğümle karşılaştırmak istedim. Söylemek istediklerimin söylendiğini, anlatamadıklarımın anlatıldığını bazen de bazı şeylerin kabullenişini gördüm. Selim Işık'ı anladım, kendimi anlatmaya çalışırken. Bazen karakter olmak gerekir. Onun acılarını yaşamak gerekir. Sancılarını çekmek, onunla terlemek, onunla yürümek. Selim'leydim bütün kitap boyunca. Annesiyle sessizce otururken, Günseli'ye bakarken, dostlarıyla sohbet ederken Selim'in yanındaydım. Ama ölürken Selim yalnızdı. Ölüm tek başına karşılanır. Ne kadar kalabalık olunursa olunsun.
Hepimiz tutunamayanız. Neye tutunamadığımız bizde saklıdır. Kimimiz bir insana, kimimiz bir aileye, kimimiz mutluluğa kimimiz ise hayata.
Oğuz Atay hayranlığı (çapkınlar ümit edip okuması),
