Merhaba;
Hayatın içinde yaşayıp giderken bizler, bazen farkedemeyiz her biri sanki roman kahramanı gibi olan karakterleri.
Kimi sütçüdür, kimi kamyoncu. Belki görürsünüz, konuşur, gülüşürsünüz ama farketmezsiniz onları hayatın telaşından.
Neyle atar yürekleri? Ne telaşları, ne koşuşturmaları vardır kendilerine göre onlarında hiç merak etmezsiniz belki de.
Genç bir öğretmen olan yazarımız, Zahide Turhan farketmiş ve birbirinden güzel 19 ayrı hikayede güzel, samimi ve akıcı bir dille anlatmış kimi hüzünlü, kimi neşeli insanları.
En hüzünlü hikayeler de kendi istekleri dışında hayattan koparılan öğretmenlerimize ait olanlar bence.
Bir sohbetinde sorulmuştu; "neden kitap yazdınız?" diye. Demişti ki, "yazdığım bu hikayeler çekmecemde kalmamalıydı..."
Okuyunca dedim ki, "ne iyi etmiş bu güzel insanları ve hikayelerini çekmeceye hapsetmemekle..."