Bir hayata meydan okuma biçimi olarak intihar etmek ya da yaşamakta inat etmek...
Yalnızlık da gerçekten insanla geçmiyor, çünkü insanın kendisini çevreden soyutlama sebebi yine insan oluyor. İşte Can Binali Aydın 26 öyküsünü topladığı bu kitapta da bu tip bir yalnızlıktan, ölümden, intihardan, tutunmaktan, mutluluktan hüzünden dem vuruyor. Anlatımı ve öykü isimleriyle beni benden alan, hızlı tüketmemek adına günde iki üç öykü okuyarak ilerledim. Bazı öykü isimlerini paylaşmak istiyorum: 'Her Akşam Eve Dönerken Bakkala ve Haksızlığa Uğrarım' ' İftiralara Layık Olmaya Çalışıyorum' 'Ödünç Kapler Kooperatifi' 'Alışkanlıklar Alışılmadıklardan Sonra Geliyor' 'Arayan Bulunmak Ümidiyle Aranmaktadır'...
Çağdaş öykücülerin bu dil kullanmadaki başarısını, aynı dönemde yaşamanın bir tezahürü olarak bizi tüm benliğimiz, hayatımız, düşüncelerimiz ile neredeyse birebir yansıtmasını, özlenen o samimiyeti hissettirmesini çok seviyorum. Çok severek okudum.
