Açıkçası şiir kitaplarına pek sempatik bakmam. Çoğunun içi okurken bana fazla boş geliyor. Hatta bazı şiirleri okurken şunu sokaktan geçen herhangi biri ben yazdım dese kesinlikle yadırgamam diyorum kendi kendime. Yani benim açımdan aşağıda gördüğüm o ünlü yazar ismi dışında dikkate değer hiç bir anlamı olmuyor. O yüzden şiir kitaplarına her ne kadar hevesle başlasam da sonra tempom düşüyor ve sıkılıyorum. Bütün bu olumsuz görüşlerime rağmen bir yanım şiirleri okumakta ısrarcı.
Bütün bu yorumların ardından kitaba gelirsek, Atilla İlhan ile Hangi Batı kitabı ile tanıştım ve kendisi beni kitabına hayran bıraktı. Yani kendisi bende +1 olumlu havaya sahipti bu kitaba başlarken. Ve şu an +2 diyebiliriz :) Çünkü gerçekten şiirlerinin içi dolu. Sırf romantizm ya da edebi bir zevk değil. Şiirlerde farklı yaşanmışlıkların, toplumu derinden etkşlemiş olayların, verilmek istenen mesajların izleri var. Karşılaştırma yapmak gerekirse okuduğum , en kitap. Bu en in yanına istediğinizi koyun . En iyi, en tat aldığım , en farklı gibi gibi.
