Rafta duran Tomrislerimden elim bu kitaba gitti çünkü kapak tasarımını görüp kitabın adını tekrar tekrar okuyunca başka türlüsü olmuyor.
Gerçekle düş arasında gidip geliyor öyküler. Her biri hayatın içinden ama anlatımı kendine özgü. Derin anlatımıyla kısacık öykülerde büyülüyor Tomris kelimeleriyle, cümleleriyle. Karakterle bağ kurduruyor, biten yaza veda ettiriyor, gelen sonbaharı birlikte karşılattırıyor karakterle okura. Yalnızlığı, hüznü, mutluluğu, gökyüzünü, rüzgarın fısıltısını anlatırken ülkenin toplumsal sorunlarına da selam veriyor öyküler. Çokça sevdim, çünkü Tomris.
Öyle güzel kurgulanmış ki öyküler, öyle akıcı ve etkileyici ki her birini daha uzun dinlemek istedim, her öyküdeki karakterin daha derin anlatıldığı uzun bir roman olmasını. Hepsinin hikayesini ayrı ayrı, uzun uzun okumayı istedim. Kim bilir o zaman neler anlatırdı canım Tomris.
Son öyküde (Kuşluk Rakısı) dediği gibi:
"Sonra daldı. Ben de daldım uzaklara. Şu dize geldi nedense aklıma, yüksek sesle söyledim kendi sözümmüş gibi."
"Ama nasıl hatırlayabilir ki insan
Uzak yollarda karşılaştığı bütün tanışları?"
Yolun bir yerinde karşılaştığım Tomris, Yaz Düşleri Düş Kışları öyküleri ve karakterlerini ne kadar ve nasıl hatırlayacağım bilmiyorum ama bana yaşattığı gerçekle düş arasındaki hissi unutmayacağım.
