Okuması çok zor bir kitap aslında. Özel isimler o kadar fazla ki; şehir ismi mi, şahıs mı, kabilenin ismi mi anlayana kadar epey zorlandım. İsimlerin farklı okunuşlarını anlamak yeteri kadar zor değilmiş gibi, zaman sıçramalı anlatım esnasında aynı kişinin sıfat ve özel isim şeklinde birlikte kullanıldığını farketmek 400. Sayfada filan nasip oluyor okuyucuya;) zaman sıçramalı anlatım gördüm de bu kadarıyla ilk kez karşılaşıyorum. Aynı paragrafta bir satır bir zamanken, diğer satır başka bir zaman olabiliyor; hatta karşılıklı diyaloglar bile farklı zamanlardaki farklı kişileri anlatabiliyor kitapta. Bunların hepsi yazar tarafından okuyucuya hazırlanan bir yapboz gibi adeta. Kitabın yarısına kadar yarım bıraksam mı diye düşündüm ama heyecanına kapılarak elimden bırakamadım. Yazarın diğer kitaplarını da çok merak ediyorum. Marguez gibi gerçeküstü izler taşımayan bu eseri beni büyüledi diyebilirim.
Bundan sonrası spoiler ve kendime not: yaban diye anılan kadın karakter ile rahibelerin yardımcısıyken kaçan bonifacianın aynı kişi olması, lutima ile çavuşun aynı kişi olması bu kitabın benim için sürprizi. Kitapta her ne kadar anselmonun genel ev olarak inşa ettiği ve sonra peder garcia tarafından yakıldığı iddia edilen yeşil ev ve orada anselmonun kör, dilsiz küçük kız ile yaşadığı aşk doruk noktası gibi gösterilse de bence esas etkileyici olan kadın karakterler ve batı dünyasının yerlileri kendi kalıplarına sokmak istemeleri. yerli kadınlara kendi zevklerini giderici yarı hayvan gözüyle bakmaları tüyler ürpertici. Kadına ve yerlilere bu kadar aşağılayıcı bakılması insanı ürkütüyor hakikaten.
