Metin, annesinin ölümünden bu yana ilk defa mutluydu. O artık bir kahramandı. Kazada yayınlanan "Sesimiz" gazetesine fotoğrafını basmışlardı. Katili nasıl yakaladığını anlattırmışlardı. Önce sıkılmıştı Metin, yanakları al al olmuştu.Sonra sonra alışmıştı. Artık hoşlanıyordu. Köyün "Kahraman Metin'i" olmaktan hoşlanıyordu. Köyde herkes onu "Yetim Metin" diye çağırırdı. Babası bir gün eve üvey anne getirdi. Üvey anne ve üvey kardeşle birlikte annesinin acısını bile unutturan günler başladı.Üvey annesi evden ninesi de gönderince Metin iyice yalnız kaldı. Neredeyse her gün olur olmaz sebeplerle dayak yiyordu. Bütün köylü onun bu haline üzülüyordu. Bunlar yetmezmiş gibi bir gün üvey annesinin altınları ortadan kayboldu.Üvey annesi altınları Metin'in çaldığını iddia etti. Artık Metin köyde hırsız diye biliniyordu. Dayağa, hakarete, kendi evinde sığıntı gibi yaşamaya, her şeye katlanabilirdi belki... Ama hırsız damgasını asla kabul edemezdi. Metin eli kolu bağlı duramazdI.
