Fatih Sultan Mehmet Yavuz Bahadıroğlu
-
Baskı Tarihi:2011
-
Sayfa Sayısı:288
-
ISBN:9786053470892
-
Yayınevi:Nesil Yayınları
-
Kitabın Türü:
Fatihi ve yaşadığı zamanı anlatan çok güzel bir biyografi. Fatihle ilgili yazılan kitapların çoğu fetihe ve olaylara değinirken bu kitap Fatih Sultan Mehmet'in hayatını ve ruh dünyasını da çok güzel bir şekilde anlatıyor ve okurken o zamanın şartlarını anlamanızı Avrupa ile Osmanlı tutumunu karşılaştırabilmenizi çok güzel bir şekilde sağlıyor.
Kronolojik sıralama, tarihi olayların zamanlarını belirleyip, oluş sırasına göre düzenler. Ve ben de Tarih kitaplarını okumayı bu düzene göre ayarlıyorum. Ahmet Rasim'in 1.700 sayfalık -2 cilt- "Osmanlı Tarihi" adlı paha biçilemez eserinde olayların bağlantılı olması söz konusudur tamamıyla. Meselâ II. Mahmud dönemindeki olayların bazılarını es geçiyorsanız, ondan sonrakileri anlamakta biraz zorlanıyorsunuz. İşte ben bunu seviyorum.
Ama Bahadıroğlu kitaplarına istenildiği gibi başlansın ne fark eder ki.
-*Fatih'i anlatıyorsun; Yavuz'dan, Kanunî'den kıssalar veriyorsun.- kitap tekniğini yok sayan bir durum, her ne kadar biyografi kitabı olsa da- " Fetih'ten daha önemli olan, Fatih'in ruh portresini çizmektir diyorsun, Her cümlede nutuk gibi söylevler var; takdir, karar ve övgü biraz okuyucuya bırakılsaydı, daha "umumi" olurdu ve kitabı bir iki basamak öne çıkarırdı.
-*Dönemin yaşayan şahidi, Bizanslı tarihçi Kritovulos'un "İstanbul'un Fethi" eserinin sayfalarını çevirmeye başladım bile. Bakalım Bahadıroğlu'nun dile getirdiği "Ruh dünyası"nı bulabilecek miyim...
Yavuz Bahadıroglu acaba bu kitabı ne amaçla yazdı diye düşünmedim desem yalan olur. Evet Fatihi anlatmis ama daha çok sağı solu eleştirmiş. Yok Batı şöyle Cumhuriyet Türkiyesi böyle. Yok başörtüsü için şu kadar öğrenci sorun yaşadı. Yok solcular padişah karalar yok milliyetciler sadrazamlardan nefret eder.Defalarca bu bölümler karşınıza çıkıyor malesef. O kadar gereksiz konu ile ilgili elestiri var ki artik bi noktadan sonra insanı biktiriyor. Tamam düşüncelerine saygı duyuyorum ama bunları anlatmanin eleştirmenin yerinin bu kitap olduğunu düşünmüyorum. Fatih Sultan Mehmet ten daha çok bu eleştirileri aklımda kalacak sayesinde.Yazarın görüşünü bile bile okuyorum, her yazarin bakisindan ayri ayri tarihe bakmak gerektigini düşünüyorum ama bu kadar da düşüncelerini yansitmasindan hoşlanmadım doğrusu.
Eğer padişah siz iseniz, devletimizin bu zor gününde ordumuzun başında olmamanız törelerimize uymaz. Yok, eğer padişah ben isem, işte size emrediyorum, geliniz ve derhal ordularımın başına geçiniz.
Orta okul ve lise çağlarında okunacak ve öğrencilere de tarihi sevdirecek güzel bir eserdir. Tarih romanları okunurken yapılan genel yanlış şudur okunulan şeylerin tamamen gerçek olduğudur. Böyle bir şey yoktur bazı noktalarda yazar kendi yorumunu da katmaktadir. Yavuz Bahadıroğlu, Iskender Pala, Okay Tiryakioğlu gibi yazarların tarih romanları son derece başarılı olmaktadır fakat asıl amaçları tarih anlatmaktan ziyade roman yazmaktır yer yer tarihten uzaklasmaktadirlar bu tarz kitapları okurken bunu akıldan çıkarmamak gerekmektedir.
Atamız, bizans imparatoru ve Hadis-i şerifte geçen Fatih ünvanına layık Mehmet dedemizin biraz bana göre kısa ama öz halde anlatılmış güzel eser için yavuz abimize teşekkür ederim.
Fetihin arka yüzü ve 4.murat ın aslında ne kadar iyi de bir baba olduğunu gösteren güzel bir tarihi roman çalşması
Kitaptan 9 Alıntı
Kudretin kesildiği yerde ise keramet aramak lazımdır.
Fatih Sultan Mehmet, Yavuz Bahadıroğlu
Osmanlı padişahları gerek yabancı gerekse yerli yazarlar tarafından o kadar hırpalanmıştır, öylesine akla hayale sığmayan iftiralara maruz bırakılmıştır ki mevcut bazı hata ve kusurlarından ziyade faziletlerinin üstünde durmak, neredeyse insanlık borcu haline gelmiştir. Eminiz, hiçbir millet kendi ecdadını böylesine hırpalamamıştır; kendi kökünü, kendi tırnaklarıyla böylesine duygusuz ve düşüncesiz yolmamıştır.
Padişahların büyük çoğunluğu, "asiller sınıfı" oluşmasın, halka tepeden bakacak akrabaları olmasın diye yabancı kadın almışlardır.
Fatih'in ölüm haberi " La Grande Aquile é Morta = Büyük Kartal Öldü" başlığını taşıyan ve İstanbul sefaretinden gönderilen bir mektupla, olaydan 16 gün sonra, Venedik'e duyuruldu. Birkaç gün sonra da Roma'ya ulaştı. Oradan bütün Avrupa'ya sür'atle yayıldı. Özellikle İtalya'daki cumhuriyetlerde sevinç son haddindeydi. Toplar atılıyor, şenlikler yapılıyor, sabaha kadar süren eğlenceler tertipleniyordu. Papa, Avrupa kiliselerine gönderdiği bir talimatla çanların üç gün üç gece çalınmasını ve kiliselerde "şükür ayini" tertiplenmesini istemişti. Avrupa böylece fethin intikamını alırken İslam Dünyası ölümü nimet sayan telâkkisine rağmen derin ve hüzünlü bir suskunluğa gömülmüştü.
Henüz 49 yaşındaydı. Kesin olarak tahta geçtiğinden bu yana 30 yıl, 2 ay, 14 gün geçmişti. Bu süre içinde devletini zirveye çıkarmış, daha da mühimi sürekli hamlelerle zirvede tutmuştu. Biraz daha yaşasaydı hiç şüphe yok, dünya coğrafyası kökünden değişecek, tarihin akışı yön değiştirecekti.
Biz dünkü kudretimizi ,dünkü topraklarımızı çocuklarımıza unutturup onları dünsüzlükle sadece bu günü yazmaya zorlayarak köksüzleştirirken, biz Doğu Türkistan'ı bile bir Çinli ağzıyla ¨Singhan¨ diye anarken Batı Trakya´yı ,Ege adalarını Musul´u Kerkük´ü hafızalarımızdan silerken Yunanın İstanbulu geri alma fikrini bir iman gibi çocuklarına talkin edebilmek için uydurduğu mersiyelerin, efsanelerin mana ve hedefini acaba idrak edebilirmiyiz?
Günümüzde hiç kimse muazzam fethi örnek alıp yeni beldeler fethetmeye çıkmayacaktır. Ama Fatih'i yetiştiren unsurlardan birçoğu, günümüzde de geçerli olan, gerekli olan "büyük insan" yetiştirme metodunun ipuçlarını vermektedir.
Bir ev düşününüz ki küçükten büyüğe herkes hayrat düşünüyor, iyilik konuşuyor; adımlar sevap ve günah kavramlarının şuurunda atılıyor. Ve bir ev düşününüz ki devrin en müttakî, en kabiliyetli âlimleriyle dolup taşıyor; askerlikten mantık ilmine, matematik'ten astronomiye, tarihten dünya siyasetine kadar çok şey bir arada konuşuluyor. İşte bu Fatih'in evidir.
"Seni aşiretimize bey yaparsak aşireti nereye götüreceksin?" Sadece onun cevabı "farklı" oldu:
"İleriye" dedi Ertuğrul, "Deryayı (Denizi=Boğazı) geçeceğiz ve devlet olacağız!"
Sadece Ertuğrul'un cevabı farklıydı. Sadece Ertuğrul iddialıydı ve ufku Bizans'ı kuşatacak kadar genişti. Çünkü muhtemelen, Ahmed Yesevi'nin "Alp Eren"leri, fetih sırrını sadece Ertuğrul Bey'e fısıldamışlardı: Ertuğrul Bey'in cevabı Meclis'i de, Hayme Ana'yı da heyecanlandırmıştı.
Karar oracıkta verildi:
"Artık Beysin Ertuğrul" dendi, "hadi bizi devlete götür!"
Padişah (...) Ayasofya'yı dolaşırken bir yeniçeri, kilisenin en kuytu yerine çekilmiş, hem sevinçten ağlıyor, hem de hançerinin ucuyla yerden bir mozaik parçası koparmaya çalışıyordu. Niyeti küçük bir parçayı fethin hatırası olarak saklamaktan ibaretti. Genç Padişah, durumu gördü. (...) Kamçıyla vurarak bağırdı: "Bırak! Bu size verip bağışladığımız ganimetlerden değildir. (...)"
