Bu kitabı okumak, kolaj bir resme bakmak gibi. Minik parçalardan oluşuyor, her birinin kendi dünyası var. Ancak birkaç adım geri gidip bakınca, bütünüyle tek bir resim oluşturdukları görülüyor. Bunu yazıyla yapmak, resimle ya da fotoğrafla yapmaktan daha maharetli bir iş olmalı.
Bu kitaptaki metin, en uzunu birkaç cümlelik öykülerle örülmüş bir monolog. Bu minik öykülerin, öncekiyle bağlantılı- bağlantısız biçimde birbirini takip ederek ortaya çıkardığı kolaj, hem anlatıcının portresini oluşturuyor, hem de iki yakın döneme karşılaştırmalı küçük atıflarda bulunuyor. Bu anlatım tekniği bilinç akışına benziyor.
Yazar, içeride kelimelerle ne yapmışsa, tasarımcısı da kapakta görsellerle bir temsilini yapmış. Bir kapak, içeriği bu kadar mı iyi yansıtır? Burada durup Duygu Şentuna 'yı da tebrik etmek lazım.
Bunun, yazılışından 60 yıl sonra bugün bile sıradışı bir kurgu ve usta işi bir metin olduğu kesin. Ancak övgünün dozu burada da kaçmış ve yazıldığından bugüne "Tek cümlelik roman" sloganıyla satılmış. Hadi, romanın tanımı net olmayabilir, ama cümlenin ne olduğu bellidir yahu. Nokta yerine virgül koyunca, cümle, cümle olmaktan çıkar mı? Ben şimdi bu yazıdaki noktaların yerine virgül koysam tek cümlelik inceleme mi yazmış olurum? Kaldı ki pek çok yerde soru işaretleri, ünlemler, üç noktalar da kullanılmış.
Neyse, kitaba dönelim. Yazar hem onlarca minik öyküde ayrı ayrı, hem bunların diziminde hem de kurgusuz görünen bir anlatımla kullandığı bu parçalardan ortaya bir bütünsellik çıkarmakta ustalık göstermiş.
