Nasihatlerle dolu bir kitap. Babaannesinin torununa yazdığı mektuplarda gördüğümüz acı verici ve gülümsetici anılar...
Merak öğesinden daha çok bizim iç dünyamızı yansıtacak ve empati duygusunu hissetirebilecek bir kitaptı.Yazarın kalemi anlaşılabilir ve çok hoştu...
"Bir gün orada havada titreşen antenlere bakarken, insanların giderek yalnızca tek bir dalga boyutuna ayarlanabilen radyolara benzediğini düşündüm. Hani deterjan paketlerinden armağan minik radyolar çıkar, her ne kadar üzerinde bütün istasyonlar işaretliyse de düğmeyi çevirdikçe ya bir ya iki kanal bulursun gerisi vızıldar o kadar. Zihnin aşırı kullanımı da aynı etkiyi yaratıyor gibi bir izlenim doğdu bende. Bizi çevreleyen bütün bu gerçekliğin yalnızca sınırlı bir bölümünü yakalamak, algılamak olasıdır bu halde. Ve bu sınırlı bölümde de karmaşa egemendir. Çünkü sözcükler kaynaşmaktadır ve sözcükler çoğu kez bizi daha ferah bir yere çıkartmaktansa yalnızca olduğumuz noktaya geri döndürürler."
"Anlayışın sessizliğe gereksinmesi vardır. Gençken bunu bilmezdim, şimdi cam akvaryumunda dönen bir balık gibi bu boş ve sessiz evin içinde dolaşırken bunu biliyorum. Bu biraz da kirli yerleri süpürgeyle ya da ıslak paçavrayla temizlemeye benzer: Süpürge kullanırsan toz uçar ve yanındaki nesnelere konar; oysa ıslak paçavra kullanırsan yerler pırıl pırıl ve temiz olur. Sessizlik de ıslak paçavra gibidir. Tozun yarattığı donukluğu yok eder."
