Konfüçyüs der ki : “ Öğrenmek ve zamanı geldiğinde öğrendiğini uygulamak , mutluluk değil midir? Uzaklardan gelen dostlar mutluluk vermez mi? İnsanlar beni anlamasalar da onlara kin gütmem. İşte bu Üst insan olmak değil midir?”
Bütün diller ve bütün dualar benim dillerim, benim dualarım. Fakat ben hiçbirine ait değilim. Ben yalnızca Tanrı’ya ve dünyaya aitim ; ve yakında bir gün yine onlara döneceğim.
Yerinde duramayan, kendini oradan oraya atan huzursuz bir ruh, ancak durduğunda ve kendi kendisiyle kalabilmeyi başardığında atabilir üzerindeki hastalığı.