Kızıl Elma - Oğulla Buluşma - Beyaz Yağmur - Asker Çocuğu - Deve GözüCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 20173,814 okunma
Kızıl Elma - Oğulla Buluşma - Beyaz Yağmur - Asker Çocuğu - Deve GözüCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 20173,814 okunma
Dağların tepesine doğru, ta uzakta, herhalde elektrik santralinin gerisinde, küçük bir ateş yanıyor, kımıldayan bir yıldız gibi ışıldıyordu. Bir çoban ateşi olmalıydı. O anda, o ateşin bulunduğu yerde olmak istedi: Orada, gecenin koyu karanlığında tek başına kalmak, hiçbir şeyi düşünmemek, ara sıra ateşe kuru ardıç dallarını atarak çatır çatır yanışlarını seyretmek...
Sayfa 10 - Kızıl ElmaKitabı okudu
Büyükler çok defa çocukların her şeyi sezdiklerini, hissettiklerini unuturlar.
Sayfa 12 - Kızıl ElmaKitabı okudu
Ah! Hava da ne kadar güzeldi bugün! İnsanın kalbi ve kafası da böyle huzurlu olabilse!...
Sayfa 12 - Kızıl ElmaKitabı okudu
Böyle bir mutluluk karşısında nefesi kesilecekti. Her şeyi anlatacaktı ona. Bu kızıl elmayı tam ısıracağı zaman onu nasıl hatırladığını, nasıl onu düşünmeden edemediğini, hayatta karşılacağı iyi ve güzel olan her şeyi onunla paylaşmak, hep onun yanında olmak istediğini, onun da kendisiyle sevinmesini, çünkü iyi ve güzel olanın tadına ancak o yanında olursa varabileceğini...
Sayfa 25 - Kızıl ElmaKitabı okudu
İnsan bir işi severek yapar ve başarıyla sonuçlandırırsa, yenisine başlamak gerçekten çok zevkli oluyor. Okulda, bir ödevi bitirip, yeni bir ödeve tertemiz bir sayfadan başlamak da beni çok sevindirirdi. Sabahleyin erken kalkıp, çiğnenmemiş karda kendi ayak izlerimi bırakmaktan da çok hoşlanırdım. İlkbaharda dağ yamaçlarına çıkıp, henüz hiç kimsenin farketmediği kır lalelerini toplamak bana büyük zevk verirdi. Bu yenilikte, bu tazelikte her zaman beni çeken, coşkular içine salan bir şey olurdu.
Sayfa 118 - Deve GözüKitabı okudu
Kızıl Elma - Oğulla Buluşma - Beyaz Yağmur - Asker Çocuğu - Deve GözüCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 20173,814 okunma
Çordon ona teşekkür etmek istedi ama bir şey söyleyemedi. Karısına “sağ ol “ demeye alışmamıştı hiç.
Oğulla BuluşmaKitabı okudu
Ruhunun ta derinliklerine gömülen, ama orada bile küllerin altındaki köz gibi hep canlı duran o özlem acısı, o yürek sızlatan hasret duygusu, kırlangıçlar uçup giderken uyanıvermişti birdenbire. Ve o anda, göğsünün üzerinde yeni bir güçle alev alev yanmaya başlamıştı.
Oğulla BuluşmaKitabı okudu
Oğlunun uzun zamandan beri hayatta olmadığını, savaşta öldüğünü söyleyemedi. Biraz daha; birkaç dakika daha yaşatmak istiyordu onu gönlünde. Sonra her şeyi anlatırdı, acelesi yoktu bu işin..
Oğulla BuluşmaKitabı okudu
"Belki beni özlemedin?”
“Ne demek özlemedin! Hayatım boyunca hep seni özledim, seni düşündüm ben. Bu kadar çok beklettiğim için özür dilerim..."
Oğulla BuluşmaKitabı okudu
Onun var ya da yok olmasından kime ne? Kimin ihtiyacı var onun kim olduğunu bilmeye?
- Kendisinin! Kendisi kim olduğunu bilecek ya! En önemlisi budur işte! Kendisinden kaçamaz!
Oğulla BuluşmaKitabı okudu
Hiç durmadan bir eksiklik olduğunu düşünüyor, ama bu eksikliğin ne olduğunu tam olarak anlayamıyordu...
O andan itibaren savaş, küçük çocuk için eğlenceli olmaktan çıkmıştı. İnsanların vurulup ölmeleri hiç de komik değildi. Hayır, asla bir oyun değildi savaş! Çok daha ciddi, kaygı verici, korkunç bir şey olmuştu savaş onun için. Ve hayatında ilk kez bir yakını için, her zaman yokluğunu hissettiği bir adam için korkuyordu.
Asker ÇocuğuKitabı okudu