Parça parça okuduğum hikayeleri dışında ilk kez bir kitabını okudum Sait Faik’in. Daha önce bu kadar dikkatli okumamıştım, dili gerçekten temiz ve yalın bir anlatımı var. Sıradan insanların sıradan hayatlarını güzel tespitlerle anlatmış. Nevin, anlam arayışında olan bir kadın, başkaları tarafından “konsolosun kızı” “gazetecinin karısı” olarak anılsa da gerçekte kim olduğuna dair içten içe sorguluyor. Ben kimim? Diye sormasa da onun hikayesini okuyunca sosyal hayat içerisindeki rollerimiz, birilerinin birşeyi olmak dışında birey olarak kim olduğumuzu sorduruyor. En sevdiğim kısımlar insanın zalimliğine dair vurguları ve “pazartesi” tiradıydı. He bir de “Saadet”in türlerini anlattığı yer. İnsan İçin Saadet nedir sahi? Aramadan bulunan, sırf nefes aldığı İçin insanda olması gereken bir şey mi yoksa dünyada aldığı hazlar toplamı mı? Yoksa esasında böyle bir şey yok da biz mi herşeyde olduğu gibi bir isimlendirme çabası içindeyiz varoluş hallerimizi? Bu ve benzeri sorular oluştu aklımda kitabı bitirdiğimde. Bence eseri eser yapan da bizde bıraktığı soru işaretleri.
Toparlayacak olursam; Çok olay odaklı bir metin değildi, süreç daha önemliydi zannımca. Kapağı kapattığımda “vay be” demesem de dimağımda hoş bir tat bıraktığını inkar edemem. Üstelik oldukça akıcıydı, nasıl bittiğini anlamadım desem yeridir. Başta elim yüksek bir puan vermeye gitmemişti ancak şimdi yorum yazarken fark ediyorum ki ben bu kitabı sevmişim aslında. Karakterleri, olayı vs değil sıradan bir durum içinden sorular sordurmasını sevmişim. Velhasıl tavsiye de ederim.
