Anlıyorum ki hiçlik yoktur. Elimizin altındakiler değişip duruyor. Sevdiklerimizi götürüp beş on kürek toprağın altına bırakıyoruz, geçirdiğimiz zamanlar bir elbise gibi sırtımızda duruyor.

Ya Rab,gelse Celal'inden cefa yahut Cemal'inden vefa,ikisi de cana safa:
Kahrın da hoş,lütfun da hoş...

Yıllardır Atilla İlhan'dan dinlediğimiz bir mısra var:
"Ben sana mecburum bilemezsin."
Hayır yani belki de o bana mecburdur bilemeyiz ki.