Yeşil Yol Stephen King

Cüssesi kadar kocaman yüreğe, cüssesine ters olan korkuya sahip John Coffey'nin ( coffee gibi söyleniyor ama farklı ) Yeşil Yol`a doğru attığı ürkek adımların şahidi olacaksınız.

Kitabı E bloğunun baş gardiyanı Paul`ün dilinden dinliyorsunuz. İlk başta biraz sıkıcılık yarata bilir ama ortalara doğru kesinlikle kendinize hakim olamıyorsunuz.
İnsanın kitabın içine girip, o kocaman devi kucaklayası, "yalnız değilsin John." diyesi geliyor.
İyinin bazen ne kadar kötü, kötünün bazen ne kadar iyi olabileceği, görünüşün aldatıcı kısımlarına takılmamamızı, insanın tüm ürkütücülüğüne rağmen saf kalabileceğini açıklıyor bize Kocaoğlan..

Sonunun bildiğim gibi bitmemesi için, geriye kalan 10 sayfayı 3 gün erteledim.
Hayatıma yeşil ve siyah bir renk katan gözü yaşlı dev seni özleyeceğim...

Sonunda büyükten küçüğe her insanın duyduğu, duymasa bile bir yerden kulağına çalındığı o efsane kapanış söz:

"Yoruldum, patron.Yollarda yağmurdaki bir serçe kadar yalnız olmaktan yoruldum.Yanımda hiç arkadaş olmamasından bıktım. Nereye gideceğimizi, nereden geldiğimizi söyleyecek biri. İnsanların birbirine kötü davranmasından bıktım. Her gün dünyada hissettiğim ve duyduğum acılardan bıktım. Çok fazla var, sanki her an için kafama cam parçaları batıyor. Anlıyor musun?
Karanlıktan korkuyorum patron lütfen ışığı kapatma…”

Kesinlikle okuyun..

Filmini hemen hemen bir çoğumuz izlemisizdir harika bir yapıt başlı başına bir şaheser ve uzun zaman hafızalarda silinmeyecek bir hikaye şiddetle okumanızı tavsiye ederim

Kocaman bir adam ve o kocaman adamın kendinden büyük yüreği..İyilerin mükafatını aldığı ve kötülerin cezalarını çektikleri baştan aşağı ustalıkla kaleme alınmış,hayranlıkla ve tek solukta okuduğum sayılı kitaplardan birisi.

Söylenecek çok şey var aslında. Stephan King'in okuduğum ilk kitabıydı. Kitaba ilk başladığımda yazarın, karakterlerin çoğunu birden olaya sokması yüzünden ilk başlarda kimin kim olduğu konusunda zorluk yaşadım. Fakat ilerledikçe taşların yerine oturmasıyla yavaş yavaş zevk almaya başladım kitaptan. Yazarın üslubu mükemmeldi. Zaman zaman geçmişe gitmesi ya da şimdiki zamana tekrar geri dönmesi ayrı bir tat katmıştı. Kitap boyunca kimi zaman nefretle kaşlarım çatıldı, kimi zaman kalbimde büyük üzüntüler hissettim. John ile ağlarken, Percy'ye sinirlendim. Delacroix ile Mr. Jingles'ın küçük numaralarına gülerken, Wharton'dan iğrendim. Elektrikli'ye oturan mahkumların yaşadığı acıları ben de hissettim. Karakterlerin her anında yanlarında durup, küçük bir köşeden izledim onları. Özellikle John Coffey... Yüreği de cüssesi kadar büyük olan dev... Kalbim acıyla attı ne zaman ağlasa. Ve sanki bu kitap dünyanın adil bir yer olmadığını bir kez daha insanın yüzüne vuruyordu.
Konuya gelecek olursak; (spoiler içerir)
Bir gece uzun bir aramadan sonra kocaman bir dev, John Coffey, iki elinde iki minik, çıplak kızla bulunur ve o iki kıza tecavüz ve öldürmeden hüküm giyerek idama mahkum edilir. Ama olayın hiç de öyle olmadığı geç de olsa anlanır. Bu koca cüsseli ama çocuk yürekli dev sadece çocukları kurtarmaya çalışmıştır. Ama elden gelen bir şey yoktur. John Coffey idam edilecektir.

Umarım Tanrı dünyaya gerçekten John Coffey gibilerini gönderiyordur. (kahve gibi, yalnızca yazılışı farklı) Aksi durumda dünya bu çıldırmış insanlıkla ne kadar başedebilir bilmiyorum. Gözyaşlarımı tutamadım, muhteşemdi.

Mutlaka okunmasu gerekli bir kitap ve mutlaka seyredilmesi gerekli bir film. Konusu: Gardiyanlık yapan Paul Edgecomb'un görevi, hücrelerinden alınan idam mahkumlarını, elektrikli sandalyenin bulunduğu ölüm odasına kadar olan bir millik yeşil yoldan götürmektir. Edgecomb yıllar boyunca bu yoldan sayısız idam mahkumu nakleder. Ama hiçbirisi onu John Coffey kadar etkilemez. Oldukça iri yarı biri olan Coffey, iki küçük kızı öldürmek suçundan idama mahkum olmuştur. Ürkütücü görünümünün aksine oldukça duygulu ve karmaşık bir iç dünyası olan Coffey, bazı doğa üstü güçlere sahiptir. Edgecomb onunla yakınlaştıkça artık hiç beklenmedik yerlerde mucizelerin olabileceğine inanmaya başlayacaktır.

Nasıl etkilenilmez ki bu muhteşem duygu hazinesinden.Nasıl güçlü karakterler çizmiş sevgili yazarımız.Ve nasıl bir beyindir ki o insan okurken kendi beyninin zavallılığına hayıflanıyor.Her karaktere ayrı ayrı secde ettim ..Filmini de sevmiştim ama kitapları filmleriyle asla kıyaslamam..

Ortaokula giderken okumuş, çok beğenmiştim ama ne anlattığını sanırım unuttum. :( filmi de güzeldi. Tekrar okumalıyım diye düşünüyorum.

Daha sonraki yıllarda filmini de izlemiştim. Sade ve akıcı bir dille yazılmış kolay okunan bir kitap. Özellikle o iri yarı dev gibi mahkumun, çocuk gibi kırılgan kalbi, korkusu çok güzel yansıtılmış.

Filmini de izlediğim mükemmel bir başyapıt. Sonuna kadar bi şey olur mu acaba diye heyecanla bir anda okuyup bitirdiğim bir kitap. Herkese tavsiye ediyorum, mutlaka okunmalı.