Ruhum hasar aldı sanki bu öylesine bir şey değildi. O geceden sonra sadece hayatım değilde ruhumda yıkıldı sanki ...
Mutlu olamıyorum ben , olsamda uzun sürmüyor. Bir çaresi var mı bilmiyorum. Sadece ben artık kendimi tanıyamıyorum.
6 Şubat En Kara Gün...
Ölümlerin en kötüsü sanırım topluca ölmek. Hep beraber. Binlerce kişi aynı anda. Yalova'da olan buydu. Bütün bir ilçe öldü o gece. Bütün bir ilçe betonların altında kaldı. Yer yarıldı, içine girdi binlerce insan. Topluca gömüldüler, topluca anıldılar. Oysa her biri bir başkasının canı, kanı, en yakını, en sevdiği, en kıymetlisiydi...
Unutmadık! Unutmayacağız! Unutturmayacağız!
Sayfa 57Kitabı okudu
Kimseye melek oldu iyileştirmesi yapmayacağız dedi. Şeymalar'ın, Mehmetler'in hakkını arayacağız...
Sayfa 53Kitabı okudu
Israrla ufak bir veda istiyordu. Ona, bende henüz veda edilmemiş o kadar çok veda var ki bunları sana yüklesem boğulursun dedim. Bunca veda edememe kime ait diye sordu. Ona, mezarlığı gösterdim. Ona, dün yataklarında uyuyan insanları gösterdim. Ona, kendimi gösterdim. Bunca vedasızlık vardı boğazımda düğümlenen.
Sayfa 52Kitabı okudu
Bazı noktalarda durup mezara ve mezar taşına bakıp bu kadar büyük sayılar var mıydı ki diye hayret ediyordu.
Sayfa 49Kitabı okudu
Sevdiklerimi hayalleriyle beraber kucaklayıp gömdüm.
Sayfa 45Kitabı okudu
Hayatımda eksiklik var, annem yok. Eksiklik var, babam yok. Eksiklik var; ablam, abim, kardeşim yok. Eksiklik var; bebeğim, eşim, komşularım, öğrencilerim yok. Ben neden bu kadar çok eksildim, şaşkınlık hissediyorum! Tüm ailemi yan yana toprağa vermek nasıl hissettiriyorsa öyle hissediyorum.
Sayfa 44Kitabı okudu
Acı, insanı ne kadar büyütebilirse o kadar büyümüştü.
Sayfa 44Kitabı okudu
Ekiplerin tüm yorgunluk ve uykusuzluğa rağmen günlerce aralıksız çalışmaları, uzattıkları elin hayat dokunuşu o kadar önemliydi ki? Bu önem karşısında tüm önemli şeyler baş eğerdi. Devam eden sarsıntılar, enkazın tekrar çökebilme olasılığı; aslında ölümle yan yana yürümekti bu. Onların bu kahramanlıkları asla unutulmaz dedi. Unutulmaz dedim.
Sayfa 43Kitabı okudu
Acılarıma dağlar eriyor
Battaniyeye sarmış evladımı gömüyorum
Sayfa 39Kitabı okudu
Sizden kaç kişi gitti? Bu soru dünyanın en felaket sorusuydu. "Sizden kaç kişi gitti?" Kiminin üç, kiminin beş. Bazen kırk-elli. Bir sülaleden yetmiş kişi eksilir miydi hiç? Eksiliyormuş.
Sayfa 38Kitabı okudu