Baban seni görmemiş, varlığını onaylamamış, sana hak ettiğin değeri ve önemi vermemiş, kimse sana özen göstermemiş, tamam... Ama sen artık çocuk değilsin. Senin sahibin sensin. Sen de kendine babanın gözleriyle bakmaktan vazgeç. Kendini yalnız bırakma, sahip çık şu kıza."
"...Ah hocam, babam nasıl bir yaradır içimde bir bilseniz... Ben onun sevgisini kazanmaya çalıştıkça iki misli nefretle gözlerimin içine bakan adam... Babam. Bana öfkeyle bakan gözlerinde bir yudum sevgiyi benden esirgeyen, bana kendimi bir çöp kadar değersiz hissettiren babam."
Babasının ellerini hatırlardı hep. Kocaman,biçimsiz, sert, hışır hışır, neredeyse insanlıktan çıkmış ellerdi bunlar. Babasının elini tuttuğunda bir ağaca dokunmuş gibi olmuştu.
Şimdi ise kendi elleri de babasının elleri gibi olmuştu.
Herkesi babama benzetirdim.Ya da hiç kimse babama benzemezdi.Evimizde yapraklanan bir çınar ağacıydı.Yanımda olduğu zamanlar iki kat yaşardım.Yüreğimde karıncaların yürüdüğü bir yeni zamandı.Bütün erkeklere mavilik veren bir gökyüzüydü..Bir gün gelmeyiverdi, ben inanmadım.Ben bir çınarın her yaprağından defalarca düştüm. .