Sonra ne mi olur işte orasını bı bu acıyı çeken anlar. Kahroluyor insan, kaybediyor kendini ama ne tuhaf değil mi çok sevdiğin birini kaybedersin ağlarsın ancak kendi ruhunu kaybedince tek damla akmaz gözlerinden. Bu kadar mı değersiziz kendimiz için. Kalbin atar kime atar? Beynin düşünür kimi düşünür? Ellerin uzanır kime uzanır? Ruhun kayıp hangi diyarlarda kim bilir? Bu sorulara cevap veremezsin ancak bunun için tek damla da dökemezsin. İşte bu kadar da basittir kendi acını unutmak. Bu yüzden diyor şair kimseyi çok sevmeyin çünkü ilk onlar terk ediyor sizi :)