Tek başına ölüm basit bir şeydi. Bazen insan ona en son çare diye bakabilirdi.
Mağazaların bize sessizce söylediği ...
Bir tanemizi al ve giyin ve öbür kapıdan başka bir insan olarak çık!
Hayır, insan sade ölürken ayrılmıyor, arkada bırakmıyordu. Belki bütün ömrünce her an birçok şeyler onu arkada bırakıyordu. Sonra olduğu yerde birdenbire kabuklaşıyor, çok ince, görünmez bir şeyle o anda etrafında olanlardan ayrılıyordu. "Biz mi gidiyoruz, onlar mı?", sual buydu...
Biliyordu ki, şartlar değişince insanlar da değişir, Tanrıların yüzü solardı.
Bütün bunların Mümtaz'ın gözünden kaçmadığını biliyordu. Bir gün, "Vücutlarımız, birbirimize en kolay vereceğimiz şeydir asıl mesele, hayatımızı verebilmektir. Baştan aşağı bir aşkın olabilmek, bir aynanın içine iki kişi girip, oradan tek bir ruh olarak çıkmaktır !" demişti.
Böyle bir sözü ancak karşısındakini delik deşik eden bir seziş söyletebilirdi.
Mümtaz, onun sükûtu kendisini ezmiş gibi silkindi.
- Neyin var? diye sordu.
- Hiç. Kafamı allak bullak ettin. Sümbül Sinan, Merkez Efendi, Macide; herkesin hayat hakkı. Yoruldum. Kendim olmak istiyorum artık.
İyi ki hayatımıza değdin..
“Vücutlarımız, birbirimize en kolay vereceğimiz şeydir; asıl mesele, hayatımızı verebilmektir. Baştan aşağı bir aşkın olabilmek, bir aynanın içine iki kişi girip, oradan tek bir ruh olarak çıkmaktır…”
İhsan
İnsan için asıl saadet bu, anladın mı mümtaz ? Sonunu bile bile ve o sona rağmen, kendisini idrak etmek... basit bir jest değil mi? Kollarımı göğsümün üzerinde kavuşturuyorum. Adelelerimi yokluyorum. Basit bir şey. Fakat bütün ölüm çarkına rağmen kendimi ikrar ettim. Varım ,diyorum; fakat yarın olmayabilirim, yahut bir başkası ,bir budala, bir bunak olabilirim...fakat şu dakikada varım... Varız, anladın mı mümtaz ?
Varlığını sevebiliyor musun ?Uzviyetine dua edebiliyor musun? Ey gözüm, ey boynum, ey kollarım, karanlık ve aydınlıklarım...size şükrediyorum, bu dakikanın sarayında, bu anın mucizesinde beraberce var olduğumuz için; sizinle bir andan öbürüne geçebildiğim için; anları birleştirip düz ve yekpare zaman kurabildiğim için !
"Hayır, der, burada her seye bu kadar basit bir gözle bakan insanlarin arasında yaşamak
bana güç gelecek. Bunlar için ölüm, hayat, günün her hadisesi, saadetler ve felâketler o kadar tabiî şeylerdi ki...