-Benimle hazine bulmaya gelir misin?
+Hayır.
-Neden?
+Ben kendimi bulamıyorum, hazineyi nasıl bulucam?)))
Kitabsever
'Aptal olma,' dedim kendi kendime.
Kendimi çok kötü hissediyordum. Geçmişimden gelen o eski karamsar ve umutsuz ruh haline geri dönüyormuşum gibi hissettim kendimi.
Bazen kendi kendine soruyorum.
"Bunları hak edecek ne yaptım?"
Sonra iç sesim haykırıyor.
"Güvendin salak sorgusuz sualsiz güvendin ."
Sözlerin ve yargılarınla bana yaşattığın büyük acı ve utanç karşısında nasıl böyle duygusuz kalabildiğini bir türlü anlamıyordum. Sanki kendindeki gücü hiç fark etmeyen bir tutumun vardı. Doğru, benim de sözlerimle çoğu zaman kırdığım olmuştur ama kıracağımı hep bilmişimdir, bu da beni üzmüş ancak kendimi tutamayıp, söylenen sözü söylemeden duramamışımdır. Kırıcı söz daha ağzımdan çıkarken pişmanlık duymuşumdur. Ama sana gelince sen sözlerinle kıyasıya veriştirmişsindir; gerek konuşurken, gerek konuştuktan sonra kimsenin gözünün yaşına bakmamışsındır; karşında herkes eli kolu bağlı kalmıştır hep.
Nedense aklıma hep ölüm geliyor. Böyle ne kırık ne de anlaşılmamış gitmek istemiyorum.
Ne yani!
Hep mi uzaktan seveceğim seni..
Hiç mi beraber uyanmayacağız?