n
Nilgün Marmara
2 üyeTükenirdi monolog
kaçarken içine düştüğüm kara toplum
big bang sonrası büyük yalnızlık bilinmeyeni
saçlarında titreyen iblisler karartırken güneşi
üstüste gömülürken
saydam yaşamlar
bir yankı duyulurdu hiç'likten
bütün yalnızlıklarınızın ilenci
korusun çoğulluklarınızı
cinnet koyun erdemin adını
maskelerinizi kuşanıp yalanlarınızı çoğaltın
hepiniz mezarısınız kendinizin...
Pembe toprak ve kayalar çığlık verdi zakkuma.
Bilmedim hiç hayatın olağanlığını,
Zakkumun iniltisini bir sağır kadar duydum ben de!..
Kendimizle oynayan güçsüz mahluklarız biz,
Yaptırımla ödülü gönlümüzde barışık tutan.
Mesafemiz kuyruğumuzla başımız arasında gider gelir,
Dehşetli sevincimiz bulunca ayrılmazlığını yengimizle yenilgimizin.
Devimimiz: Felcimizin kaynağından fışkıran,
Güçsüzlüğümüz: Kıvrak istemimizin yatağı.
Böylece doldururuz biz her kaygının, her doyumun kucağını...
Korkuyordu, çoğunluk sandığı bu azınlıktan.
Sayfa 123 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Uçurumlar var diyorum, insanla insan arasında kendiyle kendi arasında insanın.
Sayfa 281Kitabı okudu
"Çocukluğun kendini saf bir biçimde
akışa bırakması ne
güzeldi.Yiten bu işte!"