Sessiz kalışımız ilk kez içten bir konuşmaya benziyordu.
Benimle konuşmak istiyordu. Fark ettim. Konuşmalıydı ve ben de ona yardım etmek için susmalıydım.
Fakat o,yani Jakob Mendel iki adım ötesinde,dumanı kendisini de saran ufak yangını fark etmemişti bile.Çünkü o,başkalarının dua ettiği,kumarbazların oyun oynadığı ve sarhoşların kendinden geçmiş bir halde gözlerini boşluğa diktiği gibi kendinden geçercesine okurdu.Okumaya kendini öyle kaptırır,öyle kendini verirdi ki onun okuyuşunu gördükten sonra başkalarının okumaları bana hiçbir anlam ifade etmez olmuştu.Genç bir insan olan ben,ilk defa,Galiçyalı bu ufak tefek sahaf Jakob Mendel'de ,sanatçıyı tıpkı bir alim ve gerçek alimi ise tamamen delirmiş biri gibi gösteren sonsuz odaklanmanın büyük sırrını,tam konsantrasyonun trajik mutluluğunu ve talihsizliğini keşfetmiştim.
“Bütün dünya,benim için yalnızca seninle ilintili olduğu ölçüde varlık kazandı.”
“Çünkü sen,yalnızca kolay,oyun gibi ve ağırlıktan yoksun olanı seversin,bir kadere müdahale etmekten korkarsın.”
“Şahsen ben insanları yargılamak yerine,onları anlamaya çalışmaktan zevk alıyorum.”
“Senin için…adsız olandım.”
“Ben,bütün o zaman boyunca yalnızca sende yaşadım.”
“Sabret sevgilim,sana her şeyi,hepsini en baştam anlattığım için,anlatacağım için,senden rica ediyorum,beni dinleyeceğin bu çeyrek saat yüzünden yorulma,çünkü ben seni bütün bir hayat boyunca sevmekten yorulmadım.”
“Kimdim ki ben senin gözünde? Yüzlercesi arasından sadece birisi,sonrasız sürüp giden zincirde tek bir serüven halkası.”
“Ölmem sana acı verecek olsaydı eğer, o zaman ölemezdim.”
“… çünkü yeryüzünde hiçbir şey kuytulardaki bir çocuğun fark edilmeyen sevgisiyle karşılaştırılamaz.”
“İnsanların arasında yalnız olmaktan daha korkunç bir şey yoktur.”