Özlem& hasret
Dünyayla vedalaşma duygusunu yüreğinin derinliğinde hissetti. Birden göğsünde bir sıkışma ve yanmayla sarsıldı. Nefes alamadı. Dayanılmaz bir ağrı ve sol kolundan parmaklarına doğru hızla indi. Kalp krizi geçirdiğini biliyordu. Alnında soğuk terler birikti. Komodinin üzerindeki el ziline uzanmak istedi ama gücü yetmedi. Aslında buna isteği de yoktu. Gözleri tekrar dışarı kaydı. Güneşe doğru uçan Leylekleri görür gibi oldu. Kedisinin üzerindeki eli aniden yere düştü.
Vedalaşamamak...
Oysa ki vedalaşamamak, ruha, kalbe,özgürlüğe, anılara saplanan hançer, düşülen elem...
Vedalar, hayatın bir gerçeği olsa da, her ayrılık bir büyüme ve olgunlaşma fırsatı sunar
Veda etmeyi beceremediğim tek insansın.
Sayfa 171 - Dokuz YayınlarıKitabı okudu
Veda etmek insanda anılar uyandırır hep;..
Vapurun kalkmasına yakın elvedalar başladı. Bizimse vedalaşacak kimsemiz yoktu. Elvedalar bile, salon mobilyaları gibi, ancak dünyalığı yolunda olanların kendilerine peşkeş çekebilecekleri bir lükstür.
Sayfa 131 - Bilgi YayıneviKitabı okudu
