Ben neyin ne olduğunu karıştırdım ve anlamadım ki...ama ben böyle sevmedim.
Korkmuyorum artık. Kaçanın gidenin ne olduğu umrumda değil. Bazen her şey çok komik geliyor. Kendi filmimden kesitleri izliyorum şimdi. Hiç olmadığım kadar romantikleştirebilirim her şeyi. Otobüsle yolculuk ederken bile karşımdaki manzaraları melankolikleştirebilirim, hiç alakasız, tutarsız olsa bile .
E şimdi nerede ?
Nerde o tüm güzellikler. Benim kalbimde...sessiz ve sedasız günlerini bekliyorlarlar. Hiç sebebsiz ve de kararsızca, kendiliğinden yazılıyor bu yazılar. Bunları ne ben yazıyorum, ne de ben kurguluyorum. Onları yazan ve resmeden benim bilmediğim içimdeki saklı kişiliğim. Henüz dışarı çıkamıyor ama...İçerdeyken bile her şeyi apaçık gözönüne seriyor.
Ruhumun sızladığı zamanlar gözlerim doluyor ama asla aşağı süzülüpte beni ele vermesine izin vermiyorum.
Kırmadan, acıtmadan, canını yakmadan iyileştirmek, güven vermek, kırılgan duygularını sarıp sarmalamak ne demek sen bilir misin? Bilmezsin!
Bir kere olsun anlamaya çalıştın mı mesela, bir kere olsun sustuğum çığlıktan duymayı denedin mi? Çabaladın mı? Kendinden verdin mi hiç? Bir kereliğine de olsa **almadan vermeyi** geçirdin mi aklından?!
Sayfa 22 - PDFKitabı okudu
Her şeyin ve herkesin kötü olduğunu düşünmekten daha güçlü bir duvar yoktur bu hayatta. O duvarın arkasına saklandıysan her an tetiktesin demektir, sana yönelecek en ufak tehlikeyi kolayca sezebilir, savaşabilir ya da kaçabilirsin demektir.
Sayfa 21 - PDFKitabı okudu
...bu sefer yanılmayacağından o kadar eminsin ki. Bu sefer yanılmamayı o kadar istiyorsun ki...
Yine yanılacaksın!
Yanılacağız.
Ne çok isterdim yanılmamayı. Onunla birlikte, bir kere de olsun yanılmamayı ne çok isterdim ben de. Bu yaraları birlikte sarmayı ne çok isterdim.
Sayfa 21 - PDFKitabı okudu
Çok kırılmış insanlar çok üşür, onların kemikleri kadar yürekleri de savunmasızdır. İncecik tenleri örtemez, gizleyemez kırılgan yüreklerini. İçi dışı birdir onların, içleri dışları yerle bir edilir!
Sayfa 20 - PDFKitabı okudu
Bir insanın acı çekmesi için birden fazla sebep her zaman bulunur!
Sayfa 20 - PDFKitabı okudu
Hiç kimse benim gibi değildi, ben de hiç kimse gibi değildim. Ben tek başımaydım,onlarsa herkes.
Fyodor Dostoyevski
Sanki dünyanın bütün acıları ve bütün sıkıntıları omuzlarına çökmüş gibi, şemsiyesine yaslanarak güçlükle yürüyordu.
Sayfa 65Kitabı okudu
~
Ancak melankoli , içimde bana yalnızlığı sevdiren ve inzivayı aratan bir hastalık gibiydi.
~
Sayfa 7 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Melankoliğin kendine yönelik masalsı suçlamalarını sabırla dinlersek, bu suçlamaların en şiddetlilerinin genellikle kişinin kendisine karşı değil, ufak tefek değişimlerle birlikte, sevdiği, bir zamanlar sevmiş olduğu ya da sevmesi beklenilen başka kişilere uyarlandığını düşünmekten kendimizi alıkoyamayız.
Sayfa 27 - PdfKitabı okudu
Kendini hiçbir yere ait hissetmemişti ömür boyu.
Sayfa 20 - Doğan Kitap/6. BasımKitabı okudu
Ruhu çok ağrıyordu, her zaman gülüyor olmuş olsa bile...
Sayfa 19Kitabı okudu
