Bir deli kuvveti lazım bize..
Deli kadın hikayeleri. Delirtilmiş kadınların hikayeleri mi demeli? Keşkelerden kızkardeş, vahşetten abileri olanlar mı? Anneleri yuvarlakken, babaları kare olanlar, köşelere çarpa çarpa delirenler mi? Ya da demesek mi bir şey, az deyip çok mu dinlesek bu sefer?
Çocuklarını yitiren anneler, tacize maruz kalan çocuklar, şiddet gören, öldürülen kadınlar konuşuyor çünkü. Sesini en azından bir öykünün içinden duyurabilenler..
Herbiri kalbinizi eline alıp burup bırakan, göğsünüzü sıkıştıran, içinizi öfkeyle kabartan kara, kapkara sayfalar..Bahadır Baruter’in yaratıcı çizimleri birer pencere açmışsa da, içerdeki ölüm kokusunu dağıtmak şu yana dursun, sanki güçlendirmiş gibi. Ürkütücü, kırılmış, parçalanmış kadın yüzleri bakıyor o pencerelerden.
Hergün bir kadının öldürüldüğü, taciz edildiği bir memlekette, çok mu lazım yüreğimizi bir de bu sayfalarla karartmaya diyebilirsiniz. Kuşkusuz gerekmez. Ama bir de delirmiş, aklını kenara koymuş, bir bakıma özgürleşmiş kadınların ağzından onların öykülerini dinleyin derim. Kimbilir, belki de aklımızın başındalığından oluyor ne oluyorsa. Hep birlikte delirmediğimiz için oluyor belki. Belki tüm bu kıstırılmışlığı, zulmü, baskıyı, az ya da çok zincirlerimizi kırmak için, bir deli kuvveti lazımdır bize.
Kitaba edebi olarak bir değerlendirme yapmak çok zor. Dil delilerin dili, üslup delilerin üslubu. Mine Söğüt hiç araya girmemiş, kesmemiş sözlerini. Sanki 21 kadının herbiri çok yakınıymış da, hiçbiri tanıdığı değilmiş gibi yazmış. Hayranlık veren bir zekayla kurgulanmış öyküler..İyi ki, geç de olsa tanıştık 
Mine Söğüt .
