Kim bilir... Belki uzak bir günde, büsbütün başka insanlar olarak tekrar karşılaşır ve belki gülüşerek birbirimize ellerimizi uzatırız.
Acaba şu anda o ne düşünüyor? Herhalde beni değil... Niçin? Onun kafasında bir müddet yaşamak için neleri feda etmem ki? Her şeyi...
Belki de yeni bir başlangıç yapmanın vaktidir. Yeni bir başlangıç için her şeyi yıkamanın vakti.
Okur Takip Önerileri
İçimde biriken hislerin birdenbire patlayarak beni zerreler halinde dağıtacağından korkuyorum.
Her gün yeniden ihtimallere "yoklama çekmek" gerekir.
Hepimizin hayatında fethedilmesi mümkün olan, ama henüz ayak basılmamış topraklar var.
Her zaman yaptığını yaparak daha iyi bir sonuç beklemek deliliktir.
Her şey kişinin kendisinden başlar!
İnanın, katlanılmaz bir şey bu; insanın yaşadığı müddetçe hayatındaki tek bir olaya, tek bir güne kilitlenip kalması.
Kim bilir belki de insanın kavrulan bir yüreğinin olması lazım bunları anlaması için.
Bütün yalnızlar gibi özgür ve bütün özgürler gibi yalnızız...
Ah, birazcık kaygısızlık beni dünyanın en mutlu insanı yapabilirdi...
Ah, bu boşluk! Göğsümün içinde hissettiğim bu korkunç boşluk. Onu bir kez, yalnızca bir kez kalbime bastırabilsem bütün bu boşluk dolardı, diye düşünüyorum çoğu zaman.
Fakat dostum, çırpınmak bir işe yaramıyor, içimdeki bu hislerin ağırlığı beni yıkıyor.
Nasıl oluyor da insanı mesut eden bir şey aynı zamanda felaketinin de kaynağı oluyor?