Ne yapacaktı şimdi? Sevgilisinden neredeyse nefret ediyordu. Annesiyle bir, babasıyla 26 yıldır doğru düzgün konuşmamışlardı. Annesi zaten 50 bin liranın altında maaş alıp da sigortası olmayan kimseyle konuşacak bir kadın değildi. Oturduğu bankın önünden geçen sokak köpeğine baktı. Köpeğin kulağında plastik sarı bir küpe vardı. Devlete aitti köpek. "Ne güzel lan,'" dedi. Müthiş bir lükstü aidiyet. Necip de bir yere ait olmak istiyordu. Necip oraya buraya istemsizce çökmemek, dilediği takdirde efendi gibi oturmak istiyordu. Hastanenin camlarına elinde ve ayağında yapışkan toplar olan küçük plastik adamcıklar fırlatan seyyar satıcıya baktı. Adamlar cama yapıştıktan kısa bir süre sonra yavaş yavaş aşağıya düşüyorlardı. Tutunuyor, düşüyor, tutunuyor, düşüyor. Düşeceği belli. Yine düşecek. Yine de tutunuyor. Tutuna tutuna düşüyordu plastik adamlar. Necip muazzam bir yakınlık hissetti bu adamlara karşı.
Sayfa 31 - Mundi YayınlarıKitabı okuyor
Halk Düşmanlığı II/ Hiç şaşmaz
Haber:
“Milyar dolarlık adamım, Türkiye'yi satın alırım, bırak lan!”
| Petlas Yönetim Kurulu Üyesi Özcan, uçakta olay çıkardı
8-0
Öyle işte, hayat da öyle. En çok sevdiklerimiz, bizi en çok üzenler, canımızı en çok yakanlar değil mi? Çok sevdiğimiz kadınlar üzmedi mi bizi hep? Çok sevdiğimiz babamızdan yemedik mi ilk tokadımızı? Lan ben en çok dedemi severdim hayatta, 10 yaşımı bile beklemeden ölüp gitti bu çocuk şimdi kime dedem der de sarılır diye düşünmeden.Beşiktaş'ım 8 yemiş. Yesin anasını satayım, canı sağ olsun. Seviyoruz lan işte, var mı diyeceğiniz?
