Yirmi yaşındaydık ama önümüzde kucaklanması gereken bir hayat olduğunun farkında bile değildik. Gelecekten çok yaşadıklarımız önemliydi. Yaşadığımız her an bir anı olsun istiyorduk. Biz ordaydık, vardık, önemliydik..
Ne fırtınalar koptu,
benim hayat dallarımdan
Hiç birinde vazgeçmedim
Umutlarımdan
İçimde kıyametler kopsa da
ben baharıyım yarınlarımın,
Çiçek açarım her kışın ardından.
Bu âlem kendi başına oluşmuştur demek, ' oturduğum ev, bir tesadüf sonucu kuruldu, kendiliğinden temelleri atıldı, duvarları örüldü, odaları bölündü, kapı ve pencereleri takıldı, çatısı çatıldı, böylece bir anda bina ortaya çıktı' demek gibi tuhaf ve ahmakçadır.