sevgi ne zarif bir şeydi, yumuşacık yastıklar seriyordu düşenin altına.
84 syf.
·
Puan vermedi
·
8 saatte okudu
Okur Takip Önerileri
insanla insanı bağlayan yegâne şey sevmekten başkası değildi; ne olursa olsun, bir insan eskimeyen, durduğu yerde kıymetlenen, olan biteni unutturan bir sevgiyle sevebilmek varabileceğin en üst mertebesiydi bu işlerin.
erken uyarısı ikinci bir ayrılık krizinden korumuştu beni. bu bina yıkılır, demişti, yerleşmeyelim içine, gel, bahçesinde azıcık oturup, dağılalım. öyle bir veda.
ne çok söz var, uçuşup duruyor tepemizde.insanlar sadece konuşuyor.
yerde bir şeyler arandı. küçük, yuvarlak bir taş buldu, eliyle tozunu aldı, parmağıyla okşayıp pürüzsüzlüğünden emin oldu, cebine koydu. ayağa kalktı.
"hadi, gidelim."
olmayan ilişkileri oldurmaya çalışmaktan, bir sürü adamın muhtelif travmasını sırtlanmaktan bitap düşmüştüm. şefkate muhtaçtım. onun sakin, güvenli sularında huzur bulurum sandım.
ben yoruldum. genel yoruldum böyle, komple yoruldum. saçlarım bile yoruldu yani, tepeden tırnağa diyorum, ciğerlerim dahil, daha nasıl uzatabilirim? uzatmayayım.
Sayfa 139Kitabı okudu
yokluğun varlıktan daha çok yer kapladığı zamanlar var, bildiniz mi? bir gün illa bilirsiniz.
Sayfa 99Kitabı okudu