Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.27
PAUL LAFARGUE-TEMBELLİK HAKKI
çeviri: suha demirel
böyle bir kitabı, tembelliğe ayırdığımız bir pazar gününde tanıtmak, kitabın içeriğiyle de uyumlu bir ima taşır sanırım.
yaşamak için sürekli çalışmak zorundayız. daha iyi yaşamak için de iki katı çalışmak zorundayız. ya da kestirmeden, daha fazla para kazanmanın pek ahlaki olmasa da bir yolunu
Tam 23 kere intihara kalkışmış ancak ölmeyi başaramamış, mecburi olarak yaşayan biriydi Ümit.
Çok kişi bilmez bu hikayeyi , “Acılar Denizi” şiirinin nereden geldiğini ve asıl vicdan azabının ne olduğunu.
Ümit hayattan kopmak için çok çabalamış lakin başaramamıştı.
Tabii bir de Vedat var. Ümit’in biricik oğlu.
Babasına duyduğu müthiş bir öfke var içinde Vedat’ın…
Defalarca gözlerinin önünde intihara kalkışmış olan babasına…
Dün bir kez daha canından vazgeçmişti Ümit. Babası Lütfü zor yetiştirmişti oğlunu hastaneye.
Ve oğlundan çok torunu için endişelenmişti bu sefer Lütfü Bey, Vedat’ın gözleri bu defa korkudan çok kin ile ıslanmıştı.
Dayanamıyordu çocuk, aciz bir babanın ölüme koşup varamayışına tanıklık etmekten yorulmuştu.
SEN HARİKA BİRİSİN SAİNT-SİMON
Merhaba, Ben Saint-Simon. 17 Ekim 1760 yılında doğdum. Terazi burcuyum. Asaletim Adaletimdendir.
Bir çok olaya "Fransız" olduğumu söyleyebilir comte. İnanmayın ona. Her hocanın vardır öle yaramaz öğrencisi..
Her neyse işte 19 Mayıs 1825 de ölmüşüm.
Şimdi beni tanıdığına memnun olduğunu sanan
@kimya__hatun dan dinleyin beni :)
Saint
Yüzyıllardır anlatılagelen büyük aşkın romanı…
“Unutmak, insana zamanın bir lütfu olabilirdi. Gel gör ki; unutmak için o araf vadisinde yürümek, kalbin şüphesini kanırtmak, çamurdan bir alev gibi konuşmak inşirahı getirmiyordu. İnsanlığın ve elemin tarihi bunu hep böyle yazmıştı. Allah, insanlara anımsamanın kederli suyundan içirmişse de yanında acıyı hafifleten alışma fikrini de bahşetmişti.
Züleyha, Yusuf’u unutmak için çıktığı bu yolculukta, her anını ona bağlayan mutlak gerçeğin soluğuna düğümlenmişti. Onu yâd etmediği herhangi bir incir meseli, bir papirüs harfi, bir bozgun sonrası sayrılığı yoktu. Onu düşünmediği bir nota yoktu sazın dilinde. Ona karmadığı bir yıldız, onu duymadığı bir rüzgâr iniltisi, onunla düşmediği bir serenad fikri yoktu. Olamazdı. Çünkü unutmak, “unuttum” demekle gerçekleşen bir duygu yitimi değildi.
Kürekler denizi dövüyordu, daha önce hiç tadılmamış hüzünler Züleyha’nın içine demirleniyordu. Gemiler, filikaların yolunu yüzüyordu. Züleyha’ya, Yusuf’un yolları görünüyordu. Gece, göğün altında bir ağustos böceği gibi hüzne bölüyordu kendini. Züleyha’ya aşkın kahırlı tümceleri kalıyordu. Piramitler, firavunların ah’ını bağırıyordu. Züleyha, bir ah ağacının gölgesine buruluyordu. Güller, bahara açıyordu yüzlerini. Züleyha, bir bülbül şarkısını ömrüne sarıyordu.”
