Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Ege türküsü ile iyi bir başlangıç, en sevdiğim türküdür..
"Deniz üstü köpürür hey canım rinna nay rinna rinna nay "
Sanırım Zülfü Livaneli için de öyleymiş ki burda geçmiş, türküleri severim, içerisinde yaşanmış sahici olaylar vardır. İnsanın içine içine işler.
Kıyı Ege'nin sahil köyünde geçer hikaye.
Mustafa ve Mesude' nin yaşamış oldukları kayıpla birlikte, varoluş sancılarına şahitlik ediyorsunuz.
Ciddi anlamda yaşamla olan, yaşamak için sebep arayışındalar, sorgulama halindeler. Özellikle Mustafa karakteri yok gibi bu hayat durağında. Sadece evine ekmek getirsin, o kadar.
Denizde karşısına çıkan minicik bedenle beraber hayata yeniden dönüşü var, en azından yaşama dair umudu yeniden canlanmış, Allah'ın bir lütfu olarak görüyor, emaneti iyice sahiplenmiş.
Sığınmacı krizleri, botlarda can veren insanlar, Yunanistan-Türkiye arasındaki sığınmacı sorunları, Ege Denizi' nde yitip giden minicik bedenler, tüm dünyanın gözünü yumduğu sığınmacı krizi ve Ayla bebeğin kıyıya vuran minicik bedeni ile dünyanın bir an da gözlerini buralara çevirip yalandan üzülmeleri... Daha nice sıkıntılara değinmiş Zülfü Livaneli.. Var olan sıkıntılar tabiki bunlar, ütopik değil hiçbirisi de.
Canım Zilha aklımda öyle kocaman yer edindin ki! Arabistan topraklarındaki onca kadının temsilcisisin, acılar ortak, bir gelecek de yok bu doğrultuda, bir Atatürk yok veya demokrasi için eşitlik için mücadele edecek birileri de. Kadınlar hep susmuş o coğrafya da, hiç konuşmamış ki..
Ve buradaki iki kadının ortak acıları ve dayanışması.. çok güzeldi. Okunmalı bir eser. Keyifliydi..
112 syf.
·
Puan vermedi
Öncelikle herkeslere merhaba. Uzun zaman sonra tekrardan inceleme yazmak müthiş bir şey. Yazmaya açmışım meğer. Neyse bu incelemeyi bana yazdıracak olan en önemli sebebime gelelim: Öğretmenim. Kitap, edebiyat, sanat, müzik, felsefe, din ve daha neler neler konuşurdum onunla. Dergi rica etmiştim bir keresinde ödünç vermeyi kabul etmişti :) ama
/spoiler/
Jack London ile tanışmamı sağlayan bu eseri, dört ay sonrasında tekrardan okudum ve o zaman yazamadığım ve yeni eklenen bütün düşüncelerimi bu incelemede uzunca yazacağım. Kitaba puanımı dokuzdan ona çıkardım, yazının devamında bunu sebepleriyle de açıklayacağım ama şimdiden söylemem gerekir ki ikinci okumayla birlikte benim için Jack London
Martin Eden.. Martin Eden...
Sıradan bir günde bir insanın hayatını kurtararak kendi hayatını baştan sona değiştiren adamın romanı... Evet Martin eden okurları ve okumak için karar veren kitap dostlarım. Sizler de benim gibi okumakta erteleyenlerdenseniz bir an önce alıp okuyun demeyeceğim. Bu kitabın okunmaya değer bir yanının olmamasından değil. Tam aksine okunmaya değer
PESSOA VE HUZURSUZUĞUN KİTABI ÜZERİNE
Peki, kim kurtaracak beni var olmaktan? Ne ölümdür istediğim ne de hayat.*
13 Haziran 1888 saat 15.20'de, Largo de S. Carlos'ta, 4 numaralı evin soldan dördüncü katında, aynı zamanda müzik eleştirmenliği de yapan adalet bakanlığı görevlisi Joaquim de Seabra Pessoa ile Maria Madalena Xavier Pinheiro Nogueria'nın ilk çocuğu Fernando
Samet Ağaoğlu, eserin en başında Orhan Veli'nin, en sonunda Sait Faik'in, bu iki edebiyatçının arasında ise yirmi farklı siyasetçinin portresini çiziyor. Daha doğrusu portresini yazıyor. "Portre yazılır mı?" demeyin, Ağaoğlu yapmış; olmuş. Mesela, Osman Bölükbaşı'nın boyunu posunu, yüz hatlarını öyle anlatmış ki, okurken gördüm
172 syf.
7/10 puan verdi
“Bu portreler yalnızca benim aşinalarım sayılmaz. Bakmasını bilen herkesin, hatta Cumhuriyet'ten bu yana yaşayanların aşinaları.”
Samet Ağaoğlu, 1946 yılında Demokrat Parti’ye katılarak başladığı siyaset hayatını, 27 Mayıs 1960 ihtilalinde yargılanana kadar sürdürdü.
Bu kitapta da yaklaşık 1945'ten 1960'a kadarki süreçte tanıştığı siyasetçileri,
PAUL LAFARGUE-TEMBELLİK HAKKI
çeviri: suha demirel
böyle bir kitabı, tembelliğe ayırdığımız bir pazar gününde tanıtmak, kitabın içeriğiyle de uyumlu bir ima taşır sanırım.
yaşamak için sürekli çalışmak zorundayız. daha iyi yaşamak için de iki katı çalışmak zorundayız. ya da kestirmeden, daha fazla para kazanmanın pek ahlaki olmasa da bir yolunu
Tam 23 kere intihara kalkışmış ancak ölmeyi başaramamış, mecburi olarak yaşayan biriydi Ümit.
Çok kişi bilmez bu hikayeyi , “Acılar Denizi” şiirinin nereden geldiğini ve asıl vicdan azabının ne olduğunu.
Ümit hayattan kopmak için çok çabalamış lakin başaramamıştı.
Tabii bir de Vedat var. Ümit’in biricik oğlu.
Babasına duyduğu müthiş bir öfke var içinde Vedat’ın…
Defalarca gözlerinin önünde intihara kalkışmış olan babasına…
Dün bir kez daha canından vazgeçmişti Ümit. Babası Lütfü zor yetiştirmişti oğlunu hastaneye.
Ve oğlundan çok torunu için endişelenmişti bu sefer Lütfü Bey, Vedat’ın gözleri bu defa korkudan çok kin ile ıslanmıştı.
Dayanamıyordu çocuk, aciz bir babanın ölüme koşup varamayışına tanıklık etmekten yorulmuştu.
SEN HARİKA BİRİSİN SAİNT-SİMON
Merhaba, Ben Saint-Simon. 17 Ekim 1760 yılında doğdum. Terazi burcuyum. Asaletim Adaletimdendir.
Bir çok olaya "Fransız" olduğumu söyleyebilir comte. İnanmayın ona. Her hocanın vardır öle yaramaz öğrencisi..
Her neyse işte 19 Mayıs 1825 de ölmüşüm.
Şimdi beni tanıdığına memnun olduğunu sanan
@kimya__hatun dan dinleyin beni :)
Saint
Yüzyıllardır anlatılagelen büyük aşkın romanı…
“Unutmak, insana zamanın bir lütfu olabilirdi. Gel gör ki; unutmak için o araf vadisinde yürümek, kalbin şüphesini kanırtmak, çamurdan bir alev gibi konuşmak inşirahı getirmiyordu. İnsanlığın ve elemin tarihi bunu hep böyle yazmıştı. Allah, insanlara anımsamanın kederli suyundan içirmişse de yanında acıyı hafifleten alışma fikrini de bahşetmişti.
Züleyha, Yusuf’u unutmak için çıktığı bu yolculukta, her anını ona bağlayan mutlak gerçeğin soluğuna düğümlenmişti. Onu yâd etmediği herhangi bir incir meseli, bir papirüs harfi, bir bozgun sonrası sayrılığı yoktu. Onu düşünmediği bir nota yoktu sazın dilinde. Ona karmadığı bir yıldız, onu duymadığı bir rüzgâr iniltisi, onunla düşmediği bir serenad fikri yoktu. Olamazdı. Çünkü unutmak, “unuttum” demekle gerçekleşen bir duygu yitimi değildi.
Kürekler denizi dövüyordu, daha önce hiç tadılmamış hüzünler Züleyha’nın içine demirleniyordu. Gemiler, filikaların yolunu yüzüyordu. Züleyha’ya, Yusuf’un yolları görünüyordu. Gece, göğün altında bir ağustos böceği gibi hüzne bölüyordu kendini. Züleyha’ya aşkın kahırlı tümceleri kalıyordu. Piramitler, firavunların ah’ını bağırıyordu. Züleyha, bir ah ağacının gölgesine buruluyordu. Güller, bahara açıyordu yüzlerini. Züleyha, bir bülbül şarkısını ömrüne sarıyordu.”
