Lübnan’a giden Filistinliler bir veya iki sene sonra Filistin’e döndüklerinde vatandaşlık tanınmıyordu. Ama ne ibret
ki, iki bin sene sonra Varşova’dan gelenlere hemen vatandaşlık
hakkını tanıdılar!
Gecenin ilerlemiş bir saatinde polisler, biri balçıktan yapılmış evimizin kapısını copuyla çalıp, bütün aileyi, yani
nine, dede, ana, baba ve dört çocuğu, hem salon, hem mutfak, hem yatak odası olarak içine sıkıştıkları tek odanın
kapısını çalarak ikaz ederdi. Dedeme sorardı: Oğulların Lübnan’dan döndü mü? Dedem “suçunu” itiraf ettiğinde
de babamı ve amcamı, kendi ülkelerine izinsiz olarak girme suçundan tutuklarlardı.
Filistinli şair Mahmud Derviş, Gazze için sessizlik: Alışılagelmiş Hüzün Günlüğü kitabında Gazze'yi şöyle tarif eder: "Gazze dünyanın en güzel şehir değil. Denizi,başka Arap şehirlerinin kıyısından daha mavi değil. Portakalları Akdeniz havasındaki en güzel portakallar değil. En zarif veya en büyük de değil. Ancak bir vatanın tarihiyle eşit Gazze. Çünkü o düşmanın gözünde en çirkin, en yoksul, en sefil ve en habis. Çünkü o bizim aramızdan düşmanın rahatını kaçırmaya ve huzurunu bozmaya en yetkin olan. Çünkü o düşmanın kâbusu. Çünkü o mayınlı portakallar, çocukluğu olmayan çocuklar, yaşlılığı olmayan yaşlı adamlar, arzusu olmayan kadınlar demek. Tüm bunlar yüzünden o bizim en güzelimiz, en safımız ve en sevgiye mazhar olanımız."
Sayfa 225Kitabı okudu
Dedemin toprağına bağlılığı, aniden mülkünden ve kazancından mahrum bırakılan birinin bağlılığına benzemiyordu. Ondan ziyade, sahibi olduğu toprak onun vatanına ne derece bağlı olduğunu göstermekteydi. Kesilmiş bu bağın yeniden kanun önünde meşru kılınması, onun için tarihi ve vicdani bağdaşıklık demekti; bütün hasreti de bu bağdaşıklığı
Sayfa 22 - Mahmud Derviş, Gazze İçin Sessizlik: Alışılagelmiş Hüznün Günlüğü, Özgür Yayınları, 1. Baskı, Mayıs 2009, s:22-24 (Yazılış Tarihi: 1973)Kitabı okudu
Aynı anda hem şair hem asker olan biri bana Filistin’de kendini hiçbir zaman yabancı hissetmediğini ancak son savaşta Batı Şeria’nın köylerinde böyle bir duyguya kapıldığını söyledi. Asker üniforması üstündeyken küçük bir kızla göz göze geldiğinde, kızın bakışı askeri iyice sarsmıştı. Kızın bakışları karşısında kendisini bir gaspçı gibi hissetmişti. Kızın yarattığı etkiyi gizlemeye çalışmadı. Bu
kız nasıl hatırlayabilir diye sordu? Ona bir vatanı olduğunu
kim öğretti? Kim?
"Yerden soyut bir resim gibi doğmuştu ve onunla birlikte bütün geçmiş de"
Yer sadece ölçülebilir bir alan değil aynı zamanda bir ruh halidir.
Sayfa 18 - PdfKitabı okuyor
Eksik olan, savaş düzeniydi. Genel izlenim, hattâ genel yanılma, oradan sadece kısa bir süre için ayrıldığımız anlayışıydı. Peki, yurdumuzdan çıkışımız bize can güvenliği ve zaferi kazandıracakken niye çocuklar, yaşlılar ve kadınlar bu kadar gelişigüzel bir şekilde ölmektedir. İsrailliler ise Arapların kaçışını, vatanlarına bağlılık
Mahmud Derviş, Gazze İçin Sessizlik: Alışılagelmiş Hüznün Günlüğü, Özgür Yayınları, 1. Baskı, Mayıs 2009, s:20-21 (Yazılış Tarihi: 1973)Kitabı okudu
İşgalci Yahudilerin Filistinli Araplara Uyguladığı Ayrımcılık
Lübnan’a giden Filistinliler bir veya iki sene sonra Filistin’e döndüklerinde vatandaşlık tanınmıyordu. Ama ne ibret ki, iki bin sene sonra Varşova’dan gelenlere hemen vatandaşlık hakkını tanıdılar!
Sayfa 21 - Mahmud Derviş, Gazze İçin Sessizlik: Alışılagelmiş Hüznün Günlüğü, Özgür Yayınları, 1. Baskı, Mayıs 2009, s:21-22 (Yazılış Tarihi: 1973)Kitabı okudu