Öyle güzel ki uçmak…Öyle güzel ki tüyden hafif,uçurtmadan serseri,buhardan oynak,toz zerresinden kıvrak,kar tanesinden savruk olabilmek gök kubbede.Niyetim daha ,daha da yükseklere çıkmak.Niyetim gıpgri gökyüzünde fersah fersah yükselip sapsarı güneşin gölgesine değerek ,bembeyaz bulutların üzerine çıkıp bağdaş kurmak ve bir de oradan bakmak dünyaya.Çünkü bilmek istiyorum,aşağıda olup biten her şey görülüyor mu burdan bakıldığında?Merak ediyorum,arka bahçelerde sırlanmış sırlar,işlenmiş kabahatler ,yarım kalmış oyunlar kaydediliyor mu satır satır,kelime kelime?Bilmek istiyorum,bir mahremiyeti var mı insanoğlu-insankızının,insan olmanın?
Sayfa 283Kitabı okudu
Büyük bir ressam olmayı
kafana koymak da nereden çıktı
nasıl olsa ölüp gideceksin
ozaman her şey bitmiş olacak.
Sayfa 200
Bakıyorum
Beyaz gökyüzüne bakıyorum
Kül mavisi bulutlara bakıyorum
Kahrolası güneşe bakıyorum
Demek dünya dedikleri bu
Gezegenlerin yuvası bu
Bir yağmur damlası
Yüksek binalara bakıyorum
Uzaktaki kilise kubbesindeki
Binlerce pencereye bakıyorum
Demek dünya dedikleri bu
İnsanlığın yuvası demek bu
Kül mavisi bulutlar bir araya gelir
Güneş kayboluverir
İyi görünümlü adamlara bakıyorum
Tebessüm eden kadınlara
Zarif atlara bakıyorum
Ve kül mavisi bulutlar ağırlaşmaya başlıyor
Bakıyorum... bakıyorum
Yanlış bir gezegene gelmiş olmalıyım
Her şey çok garip
Sayfa 198
Bu böyle sürmez
daha fazla katlanamıyorum.
Duygular,
duygulara sahip olamıyorum.
Bekliyorum
geldiğindeyse yanımdan gülerek geçiyor sadece.
Sayfa 197
Kitap okuyan kadınlarla
yün ören erkeklerin
bulunduğu mekânların
resmini yapmaktan vazgeçmeli
ve yaşayan insanların
soluk alan
acı çeken
âşık olan
seven insanların
resimlerini yapmalıyız!
Sayfa 193
Hastalık, delilik ve ölüm—
beşiğime göz kulak olan ve
hayatım boyunca beni bırakmayan
kara meleklerimdi.
Sayfa 192
Biz ölmüyoruz
içimizdeki dünya ölüyor.
Sayfa 192
Sanat insanın can damarıdır.
Sayfa 191
Koyu menekşe rengi karanlık
tüm yeryü züne çökmüştü.
Bir ağacın altına oturdum
yaprakları solmaya başlamış sararmış.
Oda yanımda oturuyordu
başını başıma yaslamış
kan kırmızı saçları bana dolanmış
kan kırmızı yılanlar misali
bedenimi sarmış.
En narin telleri kalbime uzanmış.
Sonra ayağa kalktı
bilmiyorum neden.
Yavaş adımlarla yürüdü denize doğru
uzaklaştı uzaklaştı
derken garip bir şey oldu,
bizi birbirimize bağlayan
görünmez ipler olduğunu hissettim.
Sanki saçının telleri hâlâ sarıyordu beni
ve orada denizde tamamen gözden kaybolduğunda bile
kalbimin kanayan yerindeki acıyı hissettim
çünkü oteller bir türlü kopamıyordu.
Sayfa 188
Ufukta alçakta
asılı kalan kış güneşi
pencereden içeri girdiğinde
oda kırmızı ve sarı renge boyanır.
Sarı ahşap duvarlar ateşe döner
koyu kahverengi masa örtüsü kana.
Işık ve renkler hançer misali keser
ok gibi deler ruhumu ve bedenimi
kanım akar marazi.
Melankoli.
Marazi kanda hız eksikliği.
Odamı işgal etmiş
korkunç yaratıktan kaçmak için
dışarı fırladım
-temiz havaya.
Sayfa 187
İnsanların kaderi gezegenlere benzer.
Karanlıktan doğan bir yıldız misali
bir başka yıldızla karşılaşır-
bir an parlar ve
yeniden karanlığa karışır.
Aynı bunun gibi aynı böyle
bir adamla bir kadın karşılaşır
birbirlerine doğru süzülürler-
aşkın ateşiyle yanıp kavrulurlar-
sonra da kaybolup giderler
farklı yönlere.
Sadece bir avuç çift
tek bir büyük alevde buluşur
ve orada büsbütün birleşir.
Sayfa 186
Aşk filizlendiğinde!
Doğa güzelliğini bahşetmişti sana
ve sen her zamankinden daha güzeldin.
Yaz gecesi çehreni ve saçlarını
altın rengine boyamıştı.
Yalnız gözlerin
-karanlıktı- ve parıldıyordu mistik bir parıltıyla,
Ve doğa daha da güzelleşti sayende
güzelliğinle gözümün feri geldi.
Denizin büyüdüğünü gördüm-
dalgaların yumuşadığını-
ve ormanın koyu yeşile büründüğünü.
İri kayalar can buldu ve kımıldadı-
ve denizkızları ve trollere dönüştü-
ormanın karanlığı.
Sayfa 186
Zaman nasıl da akıp gidiyor dünyada
nesiller gelip geçiyor
kısacık bir an için de olsa-
bir özlem
biraz umut biraz sevinç
doğduğunda
sevinç yok oluyor
iç çekişler kesiliyor
ve tekrar nesiller nesilleri kovalıyor.
Sayfa 182
Maskelerinin ardında
insanları gördüm
gülen duygusuz
durgun yüzleri
oldukları gibi gördüm onları
ve acı çekiyordu hepsi
solgun cesetler
-huzursuz endişeli-
telaşla koşturuyorlar-
dolambaçlı bir yol boyunca
-mezarda son bulan-
Sayfa 181
Küçük diye bir şey yok
büyük diye bir şey de.
İçimizde Dünyalar var - küçük şeyler
büyük şeyin parçası olduğu gibi
büyük şeyler de küçük şeyin parçasıdır.
Bir damla kan bir Evrendir
merkezinde Güneşi ve Gezegenleri- ve Yıldızlarıyla
okyanus bir damla kandır.
vücudun küçük bir parçası.
Tanrı içimizdedir ve biz Tanrı'dayız
o ilk ışık her yerdedir ve nerede hayat varsa
orada ışıldar ve her şey.
Hareket ve Işıktır.
Kristaller doğar ve şekil alır
tıpkı anne rahmindeki bebek gibi
ve en sert taşta bile yaşamın ateşi yanar.
Ölüm yeni bir hayatın başlangıcıdır.
Kristalleşme.
Ölüm hayatın başlangıcı.
Sayfa 180