“Çavdar Tarlasında Çocuklar”, kitabın ismiyle bir ilgisi yok, sadece bir yerde muhabbeti geçiyor bunu söyleyeyim öncelikle. Çok konuşulan, önerilen, merak edilen bir kitap ama bence abartıdan ibaret. Kitabın başından sonuna kadar bekledim bir şeyler olacak mı diye, cık... Son yirmi sayfaya kadar umudumu korudum hatta ama o da boş çıktı. Ergen bir çocuk okuldan atıldıktan sonra yaşadıklarını kendi ağzından anlatıyor. Ama böyle duygusal tahliller vs. bekliyorsanız öyle de değil. “Otobüse bindim, birkaç durak camdan dışarıyı izleyerek gittim, aniden inesim geldi, midem kazınmaya başladı, bir şeyler yedim, canım sıkıldı tiyatroya gittim” iki yüz sayfa kitap sıra sıra bu cümlelerden ibaret neredeyse. Bir de beni irrite eden şöyle bir durum var her şeyi ikiliyor anlatıcı: “Ondan nefret ediyordum, ondan gerçekten nefret ediyordum” gibi. E bir yerden sonra da bayıyor yani. Merak ediyorsanız bir okuyun çabucak bitecek bir kitap zaten, ama beklentiye girmeyin derim. Kitabı çok beğenen arkadaşlar neye göre yorum yapmışlar bilmiyorum, onlar kadar entelektüel değilim sanırım.