bir başkasının onu nasıl sevebildiğini, sevmeye nasıl hakkı olduğunu bazen anlamıyorum, çünkü onu yalnızca ben o kadar yürekten ve o kadar fazla seviyorum ki, ondan başka ne bir şey tanıyor, ne bir şey biliyorum; ondan başka da bir şeyim yok zaten!
on altı yaşındayım. üstümde kirazlı elbisem, yanımda sevgilim, sinema salonu karanlık, yanaklarım yanıyor. elimi avucuna alınca, ince uzun parmaklarıyla sarınca içim titriyor...sımsıkı tutuyoruz birbirimizi. akşamına ablam, "sen âşıksın." diyor...uzun boylu, kum rengi saçlı sevgilim benden büyük, on yedi buçuk yaşında. kokusu çok güzel. deniz kokuyor.
Sayfa 16
...gövdemin görünmez ışınlarının ona değmesi bana yetiyordu. içimde ilk görüşten kalma, aşina bir duygu: ben onu tanıyorum. iki sevdalı hep aynı hisse kapılmazlar mı, birbirlerine önceden rastladıkları, aralarında esrarlı bağlar olduğu duygusuna kapılmazlar mı? bu aşağılık dünyada ya onun aşkını isterim ya da hiç kimsenin!
Okur Takip Önerileri
gezdiğim, dolaştığım tüm kentlerde onu taşıdım sokaklarda, alanlarda, kahvelerde, yapıların içinde, merdivenlerde, gölgelerde ve yağmurda ve rüzgarda ve parlak güneş ışığında ya da soğuk güneş altında...ona işkence ettim. uykusuz bıraktım...sevmediği tenleri okşattım. onu yaşantılar ardında koşturdum...
"yüzyıllardır durup gelen bu karanlık metro istasyonları bile doyumsuzluk ve özlem dolu."
neden beni anlamaya çalışmıyor? oysa seviyor beni. pastanede otururken, hiç beklemediğim bir anda "elini öpmek istiyorum. bir şeyler bul" diyor. "deli misin?" diyorum. "deliyim" diyor, "öptür onu bana. yoksa kalkar kendim öperim." öyle bir bakışı var, korkuyorum. yapar mı yapar.
belki en başında birbirimizle başka türlü kaynaşabilirdik, mücadele etmeden, çekinmeden, birbirimizin veya diğerimizin üstün ya da aşağı olması söz konusu olmadan! sadece gençliğimizin tazeliğiyle, duyduğumuz sevinç ve esrimeyle! belki böyle bir aşk vardır, mümkündür ve güzeldir.
şimdi kimseyi düşünmüyorum, sözcükleri bulmak için bile çabalamıyorum. kimi zaman hızlı, kimi zaman yavaş bir şeyler akıyor içimde. dokunmuyorum, bırakıyorum gitsin. sözcüklere bağlanamadığım için düşüncelerim çoğu zaman karmakarışık. belirsiz ve hoş şekiller halinde ortaya çıkıyor, sonra kayboluyorlar, hemen unutuyorum onları.
