Sanki uzun mesafeler boyunca yürümüş gibi yorgunuz ama geldiğimiz hiçbir yer yok. Sanki her şeyi çok seviyormuş gibi yapıyoruz ama dünyamız kaskatı, içinde neredeyse hiç sevgi yok. Sanki her düğümün çözümünü biliyormuş gibi konuşuyoruz ama her yaptığımızla, her söylediğimizle düğümler daha da çözülemez hale geliyor.Milyon tane kitap deviriyoruz görünüşte ama o kitaplardan hayata yayılan hiçbir bilgelik yok. Herkes ne kadar doğruluk timsali olduğunu ispat etmenin derdinde İyi de hayatın fotoğrafına bu kadar eğrilik nereden kanışıyor? Sanki aynı derdin dertlisi, aynı yolun yolcusu kocaman kalabalıklarmışız gibi konuşuyoruz, bir küçük kıvılcım yetiyor oysa aramızda koca koca yangınlar çıkartmaya. Aramızdan biri bir diğerine "Yalnız değilsin dediğinde hepimizi üşüten bir yalnızlık rüzgarı esmiyor mu her yanımızda?
"Fotoğraf çektirmek için yan yana getirilmiş iki nesne değiliz biz
Güvercin curnatasında yan yana akan iki güverciniz
Mesafeler birleştirdi bizi bir de sözler
Razı olma hiçbir sessizliğe.."
Mesafeler sevmeye engel değil.
İnsan eğer kalpten seviyorsa,ona giden yolların taşını bile sever.
Sayfa 54Kitabı okudu
Elias Canetti
İnsan kendisine yabancı olan şeylerle temastan hep kaçınma eğilimindedir... Karanlıkta beklenmedik bir şeye temas etme olasılığı bile paniğe yol açabilir... İnsan, kendisine doğru yaklaşmakta olsn bir şeyi görmek, tanımak, sınıflandırabilmek ister.
Kültür, korku unsurunu düzenleme ve içine almayla ilintilidir. İnsanın kendi etrafında yarattığı bütün mesafeler bu korku tarafından dayatılır.
Git gide daha çok seviyorum seni
Daha çok bağlanıyorum sana
Ne imkansızlığın umrumda
Ne de mesafeler 🌼
Mesâfeler gül alırken gönülden
neden böyle uzaksın ki sen gülden…
Nurullah Genç