Korkarım ışığı resimlere ve bu kelimeleri yazmaya harcıyorum. Ölürüz, aşıklarla, kabilelerle zengin ölürüz, yuttuğumuz tatlar, nehirler gibi girip çıktığımız bedenler, içine gizlediğimiz korkular bu sefil mağara gibi. Biz gerçek ülkeleriz, güçlü adamların isimlerinin haritalara çizildiği sınırlar değil. Gelip beni rüzgarlar sarayına taşıyacağını biliyorum. Tek isteğim buydu; seninle, arkadaşlarımla, haritasız bir dünyada yürümek...
Bir roman insanın yolculuğunda karşına çıkan bir ayna gibidir.
Sayfa 97Kitabı okudu
Yaşamının şu döneminde hücresinden dışarıya açılan tek kapı kitapları..
Sayfa 14Kitabı okudu
... o ise hep kaybolmuş gibiydi, kararsız, sessiz.
Bundan böyle, bireylerin toplumla sürekli savaşacağına inanıyorum ben. Buna bir kılıf uydurabiliyorsak her şeye bir kılıf uydurabiliriz demektir.
Sessiz yaşayanların daha özgür olduğunu çok küçük yaşlarda öğrenmiştim ben.
Kimi insana vız gelir haksızlıklar, kimisi ise yıkılır kalır.
Ölürken ne çok şey götürürüz yanımızda değil mi? Aşklar, kabileler, tatlar, içinde kendimizi kaybettiğimiz gövdeler, kişilikler, mağaralar gibi içimizde sakladığımız korkular.
Bilgelik, küçücük bir duygu kırıntısından doğabiliyordu. Bir bakış, bir kuramın paragraflarına dönüşebiliyordu.
... sürekli okuyordu, içine kapanmıştı, sanki bir şey olmuştu ya da insanlığa dair harika bir şeyin, insanın değişebileceğinin farkına varmış gibiydi.
Kip'e göre insan yüzünün en çok açık veren organı ağızdır. İnsanın ağzına bakarak kıskançlıktan şekilden şekle girişini ya da sevecenlikle yumuşadığını görmek çok güç değildir. Ama gözler, dışarıdan gelen en ufak bir ışık yansımasıyla kısılır, küçülür, donuklaşabilir, içlerindeki anlamı gizleyebilir.
Sessiz yaşayanların daha özgür olduğunu çok küçük yaşlarda öğrenmiştim ben.
Nasıl oluyor bu? Aşık olup bütün dünyanın üstüne yıkılması nasıl oluyor?