yakınlarını kaybetmek türünden felaketlerin etkilerini hemen oracıkta ararız, ama çok uzakta bir yerde de olabilir, ancak zamanı geldiğinde ortaya çıkar.
Sayfa 63
sedayam kon-pallett band
ne zaman öğreneceksiniz bilmiyorum ki
evlerin yalnız eşyalardan yapılmadığını
sesimi gözyaşımla yıkayarak
gidip toprağına fısıldayacağım
söylediklerinden ötesini yaşadı kızın
su değil kalbinin iklimini verdi çiçeklere
çengeli mezarına asılı
bir soruyum dünyanın ortasında:
insan neden ölür Hatice
ölüm neden vardır?
herkes boşluğun fotoğrafı
bir bilen yok.
Okur Takip Önerileri
Belli ki son yüzyılımız göğsümüzden
Varla yok harman eden sesi uçursak
Diye bize verildi
her sayının varlık nedeninin, kendinden önceki sayı olması, buna bir örnek oluşturabilir. sayıların ilki olan bir den üçün ortaya çıması, iki aracılığıyla; dördün ortaya çıkması, üçün ve ikinin aracılığıyla; beşin ortaya çıkması dört, üç ve ikinin aracılığıyla olur. buna göre yukarıdaki aşağıdakinin, üstteki alttakinin varlığına neden olur
yazmayı seviyordum, kendimi anlatmayı, deşmeyi, yaralamayı sözcüklerle... sevmek, bir insanı sevmek değildi, beni dinleyen, bana katılan, benim dünyamda yer alan birini sevmekti. benim yarattığım birini...
şimdi beyaz perdede olaylar nasıl birbiri ardına geçip gidiyorsa, bir görüntü karşımıza çıkar çıkmaz eskisini nasıl unutuyorsak, yaşam filmimizdeki bir insanın dününü, önceki gününü öylesine siliyoruz belleğimizden. insanlar geçiyor önümüzden ardımızdan. dostlar düşmanlar, dost düşmanlar, düşman dostlar...
Ne tuhaf hem filmi izliyor, hem kendi yaşantılarımı bir kez daha görüyorum ayrıntılarıyla...
Bazı zaman parçaları yaşantımızın öteki bölümlerinden ayrıdır, kopuktur. Ne yapsan birleştiremezsin. Bir bütün haline getiremezsin. O zaman parçası içinde özgürüz. Yalnızız. Kopmuşuz. Daha gerisi, ötesiydi. Bizi bekleyen, soran, arayan. Sorumluluk yükleri. Ağırlığını duyduğumuz şeyler. Kişinin yaşamında o bağımsız yaşantı parçacıkları ne denli çoksa öylesine doldurur varlığı, öylesine güçlüdür anıları...
yaşamak olmuyor anı. yaşamanın karikatürüdür anı gerçekte. nice süsleseniz de yaşanan değildir o. ilk, ortaokul günleri, lise yıllarını bir daha yaşamak olanağı yoktur.
Yaşayan ben’le, anlatan, hatırlayan ben’ler farklıdır birbirinden.
Bir vitrinin önünde durdum. Geçenleri seyrettim camda. Serüvenler, romanlar akıyor önümden. Birini çevirip sorsam: ‘’Senin de yaşamın bir roman mı?’’ Herkesin yaşamı bir romandır. Yaşanmadık! Yazılınca yaşanır yaşam romanları. İçindeyken yuvarlanıp geçilir.
17 haziran cumartesi 00.35 nazan öncel-bir şarkı tut
anılar çözülür, dökülür önüne. toplamak zor olur sonra. nasıl kopar bir kolyeden tanecikler, dağılır giderse, öyle. tek tek gelmeli anılar. Hepsi birden yaşanmaz. çekilmez olur ağırlıkları.
yüz, beş yüz, bin, on bin, anı olmaz ki! anı insandır… geldi onlardan biri. o sayısız anıların içinden. iterek ötekileri. kaçtı anılar korkarak…
fark etmez. okyanusta yaşamak daha keyifli olsa da artık herkes kendi göletinde yaşıyor, dedi moni.
