Semtimizin bir tanesiydi Müjgan, saçları sırtına kadar sırma sırma dökülür. Elleri ufacık, gözleri dört defa lacivert. Ve her ne hikmetse o da bana gönüllüydü. Öyle bir sevdim ki Müjgan'ı dünyamı şaşırdım, haddimi bilemedim, evleniriz gibi geldi bana...
Bir daha mahalleye gelmedi Müjgan. Gelemedi... Bizim dar ve eski sokaklara otomobili sığmıyormuş, dediler. Senede bir kaç ay zaten Avrupa’daymış, dediler. Zaman şifalı bir ilaçtır, unutursun, dediler. Unuttum ben de... Hiç aklıma gelmiyor. Hatırlamıyorum bile Müjgan’ı. Hatırlamıyorum!
| 
Sadri Alışık
youtu.be/1HIYSuT0oxQ
Mızmız biri sayılmam, şimdiye ait olan her şeyi kötü bulup geçmişteki her şeyi iyi hatırlayanlardan da değilim. Bazı insanlar geçmiş duygusunu erken yaşta edinirler. Ben onlardan biriyim. Yaşla bir ilgisi yoktur bu duygunun. Benim erken yaşta ağır bir geçmişim oldu. Bazen duygularımız bizden erken yaşlanır ve bizden hayatın geri kalanını alır. Hayatın kendini anlayanları cezalandırmasıdır bu.
Ne güzel ağlıyorsun, ağlayabiliyorsun. Biliyor musun, uzun yıllardır hiç ağlamadım. Ağlayamadım. En son ne zaman ağlamıştım, onu bile hatırlamıyorum... Keşke ben de ağlayabilsem, şöyle doya doya, kana kana bir ağlayabilsem, belki o zaman hâlâ bir umut kaldığına inanabileceğim...
Sayfa 105
"Ben de biliyorum her şeyin değiştiğini, ben de görüyorum.
Dahası bu altüst olmanın acılarını yaşıyorum. Hem de nasıl...
Ne var ki, her şey böylesine acımasızca mı değişmeli? Böylesine akıl dışı mı? Dünya değişecek diye her şey ama her şey feda edilmeli mi? Eski güzelliklerden hiçbir şey, ama hiçbir şey yaşatılmamak mı? İşte bunu soruyorum sana. Sana ve yaşadığımız şu lanet olası çağa bunu soruyorum!"
Sayfa 62Kitabı okudu
Müjgan
Evlerin bütün sokaklari sana ciksin
Bildigim bütün bilmecelere cevabim ol
Ve seninle baslasin tüm masallar
Ben olayim mutlu son...
Üzerinden yürüdüğüm köprüm ol
Ve icinde adinin gectigi siirlerim
Nefes alip verisimde ah ol
Ve gözlerimde damla damla yas
Sana gelen bütün dakikalar gecmesin
Ömrüm ömrüne eklensin
Sen!
Bende ben ol
Ben!
"Sende sen"...
