"son mahpusluğum olacak bu, demiştin
bıyıklarını tararken
çektirdiğin o resim durmakta başucumda --
beni hayata karşı kollayan ömrümün son kalesi-
ve bu kez de ben sana pek muhterem sevdiğim
şu fani suretimle mahsus selam ederim"
(Müjgan)Sen Sen Ol
Insanın sevgi araması zor iş...Bazen boşa kürek sallarız farkında değilizdir.Bazen de yanibasimizdadir göremeyiz!Hep bir fazlasını bekleriz.Ne verdik ki ne bekliyoruz. Öyle ya da böyle uçup gidiyor elimizdekiler...Kıymet bilmek!
Bence en değerlisi de o...Hak edene hak ettiğini vermeyi ,verebilmeyi öğrenseydik öğrenebilseydi insanoğlu" Ayakları baş, başları ayak etmezdi"...Simdi gönül kalemimden dökülenleri yazarken ben bilemedim ben uyguluyor muyum bunu!...
Batırdım çuvaldızı kendime!Ne garip,durmayı bilip düşünmek biraz düşünce lazım insanlara...Nasıl nefes almak için zaman ayirabiliyorlarsa bunun için de yapabilirler.Dedim ve sonra şunu söyledim kendime; başkalarını değiştirmeye çalışma hicbir zaman başaramazsın.Sen söyle dinleyen olursa kendine dinlemezse de kendine...Sen sen ol yeter!...
Gittin. Şimdi bir mevsim değil, koca bir hayat girdi aramıza. Biliyorum ne sen dönebilirsin artık, ne de ben kapıyı açabilirim sana.
Sayfa 17
ben de isterdim serin, uzak, kuzeyli biri
olmayı, hesaplarını tutmayı
sözlerin, duyguların, davranışların
gelecek sağlamak için yapılan ince ayarların
ama ben saf korkudan yapılmış tehlikeli mısraları,
hikâyesi uzun olan kılıçları,
çölde geçen şarkıları ve onu seviyorum
onu seviyorum onu seviyorum onu seviyorum
Sayfa 96 - Metis Yayınları, 2.Basım Ocak 2002, İstanbulKitabı okuyor
