Yo-çan ne kendini savunabiliyor, ne hayır diyebiliyor, ne de mutlu olabiliyor. Kendince taktığı soytarı sıfatı ile insanları güldürüyor ve bir yer ediniyor. Osamu Dazai kendini anlatmış aslında, biraz değişiklik yaparak.
Yasadışı aktivitelere katılımı yüzünden sorgulanan bir Osamu Dazai. Metresini de kendisiyle beraber intihara sürükleyen bir Osamu Dazai. İntihara azmettirirmekten sorguya çekilen bir Osamu Dazai. Alkol ve morfin bağımlısı bir Osamu Dazai. Akıl hastanesine yatırılan bir Osamu Dazai. Defalarca kere intihara kalkışan, ama bir şekilde hep kurtulan Osamu Dazai. Son yıllarında iki kadınla ilişki yaşayan, birinden çocuk yapıp diğeriyle intihar etmeyi başaran bir Osamu Dazai.
Nasıl bu hale geldi? Kitabın sonunda "tüm suç babasının" diyor. Belki bu bir mesajdır. Belki onun içinden yükselen her sorunun kaynağı. Ve ekliyor, "Yo-çan çok iyi bir çocuktu. İçerken bile, ah bir de içmeseydi... İçerken bile iyi bir çocuktu o. Bir melekti."
Kurtarılabilirdi, ancak kendine yazık etti. Tek suçlu o değil elbette. Yo-çan'ı anlamak mümkün. İnsana insanlığını yitirtirler.
