Kendisini ifade edemeyen, duygularını içine atan ve kendi dünyasına hapsolmuş insanların tasviri diyebilirim bu roman için. Evet, en başta bu geliyor. Ondan sonra, yüzyıl boyunca yaşanan acı olaylar, hem bireysel, hem de toplumsal düzeyde işleniyor. Acının da mutluluğun da dili, coğrafyası ve zamanı olmadığını anlatıyor bize yazar.
Her ne kadar farklı dillerle konuşsak, farklı coğrafyalarda da yaşasak, aslında aynı hamurdan yoğrulduğumuzu düşündüm kitabı okurken. Oysa hepimiz farklı görünüyoruz. Aslında ne çok şeyi içimize atıyoruz. Belki de doğada bizim kadar kendisini maskeleyen bir canlı daha yoktur. O maskelerin altında, sayfalar dolusu metne kaynaklık edecek duygular besliyoruz.
