Cep telefonum bir anlığına şebeke bulduğunda mutluluktan haykırmak istiyorum, mesajın geldiğini bildiren ekran bir süre yanıyor, sonra ışık kendiliğinden sönüyor. "Yakında," diye yazıyor Viyanalı bir arkadaşım, "kahramanı olmak için değil, anlatabilmek için maceraların peşine düşeceğin zaman gelecek." Mesajı dört kere okuyorum, öfkemi bastırmaya çalışıyorum, benimle dalga mı geçiyor, emin değilim. Telefonu kapatıp birkaç dakika ağlamak için herkesten uzak bir köşeye sığınıyorum.
Yasaklanmalı mesela... :/
Her zaman sevmeli…
Kimi zaman gökyüzünün derin mavisini, kimi zaman sığ deniz kenarındaki midye kabuklarını.
Gözyaşı sadece mutluluktan dökülmeli, hatta mutluluk hiç bitmemeli, hatta ve hatta ağlamak da yasaklanmalı.
Filmlerde görülen aşklar gerçekte olmalı, mecnun leylasına kavuşmalı.
Ve en önemlisi.!
Umudu sevmeliyiz, hayal kurmayı bırakmak yasaklamalı mesela…
"Mutluluktan ağlamak da sevdaya dahilmiş."
mutluluktan ağlamak da sevdaya sahilmiş.
Sayfa 23 - Tuğba Karademir
Mutluluktan ağlamak üzereydim, Hemingway'in romanının içine girmiştim, ömrüm boyunca yaşayacağım yeri bulmuş gibiydim.
Zülfü Livaneli
Sayfa 16Kitabı okudu
