İZ BIRAKANLAR
Yaşamda her insan bir iz bırakıyor, bir tek insanlık adına iz bırakanlar unutulmuyor.
İz bırakacağım diye kendi egosunu tatmin edende ölüyor, ego tatmini ihtiyacı duymadan iz bırakanlarda ölüyor.
Nasıl anılacağımız ise bizi hiç görmeyen ve tanımayan insanlara kalıyor.
Ve tarih yeryüzünde yazanın kendisi dışında hiç adil yazılmıyor.
Önder Karaçay
Kur’an’a ne kadar iman ediyoruz ? Kur’an’a iman etmek suretiyle sünnete ittifakımızın derecesi ne ? Kendi benliklerimizi, menfaatlerimizi, ön kabullerimizi ve kalıplarımızı terk edip nassa gerçekten teslim oluyor muyuz ?
Sayfa 57
Gökyüzü öyle yıldızlı, öyle berraktı ki, onu gören kendine sormadan edemezdi: Nasıl oluyor da böyle bir göğün altında türlü türlü suratsız, kaprisli insan yaşayabiliyor?
Sayfa 3Kitabı okuyor
Hayatta, aşk da hüzün ve mutlulukta böyleydi. Bir yerden düşmekti bütün hayatımız, bütün duygularımız. Biz nerede olursak olalım, nasıl olursak olalım, bir yerden düşüyorduk sanki. Ve bir tek Düşen Kız ölüyor bir yaşıyorduk. Çünkü onun yazgısıydı bu insanın yazgısı ise her düşüşte bir duygunun ölümüydü.
Nasıl bir çağ bu?
Gökyüzünde kuşlar ölüyor!
Nasıl bir devir bu?
Denizde balıklar boğuluyor!
Nasıl bir asır bu?
Toprağında çiçekler soluyor!
Nasıl bir insanlık bu?
Kundağında bebekler yakılıyor!
sen geliyorsun
Sen geliyorsun; kuşlar geliyor bahçelerden
Papatya kokusu bir de, sen gelmeden önce
Nasıl tanıyorum bilsen geçtiğin sokakları
Biraz mahmur oluyor bakışları, fersiz, çaresiz
Ölü kelebekler görüyorum sokak köşelerinde
Duvar diplerine bırakılmış acılar
Yorgun ihtiyarlar bir de, gençliğini arayan
Sen tüm sokaklardan geçmişsin meğer
Hangisine baktıysam rengi bembeyaz
Bir dokun bin ah işit pencereden
Bir asker ağlıyor kenarında sessizce
Yavuklusunun adını unutmuş gözlerinde
Ne zaman biteceğini askerliğinin
Nereye gideceğini, kim olduğunu
Aklının karıştığı mahzenlerde
Bir adam izlerine bakıyor delice
Şimdi sen geliyorsun, biliyorum
Hayallerim geliyor, umutlarım, mutluluğum
Hiçbir şeyi görmüyor gözlerim
Gireceğin kapıdan başka
Nurullah Genç
Aşk aslında hep var.
İçimizde. Özümüzde. Derinlerimizden.
Varoluşun, insanın, türlü mahlukatın özü hep aşk.
İşte nasıl oluyorsa oluyor ve ayrı düştüğümüzü sanıyoruz ondan. Aşk bizden öte, bizden ziyade bir şey sanıp hep dışarıda arıyoruz...
Ve bazen, bazı yolları yürürken birilerine rastlayıp, bir yere varmış gibi, bir anda olmuş gibi kabarıyor aşk yeniden,
Köpürüyor içeriden, çoğaltıyor, besliyor...
#RafahOnFire
"Eğitim, sağlık, yaşama, barınma; fiziksel, psikolojik veya cinsel sömürüye karşı korunma"
Hani bu haklar evrenseldi?
Hani tüm dünya çocukları için geçerliydi?
Tam 16.000 çocuk Filistin'de yaşama hakkını kaybetti! Onlar çocuk değil miydi? Ya da şöyle sorayım: günlerce sosyal platformlarda, sokaklarda bahsettiğiniz hayvanlar kadar değerleri yok muydu? Hayvana gösterdiğiniz vicdan insana gelince nasıl oluyor da körleşiyor? Bu nasıl iki yüzlü bir vicdandır?