Bilinmezlik
Belirsizlikler arttıkça bilmenin de bir hükmü kalmıyor ama hayat biraz da
“Bilsen ne bilmesen ne” dir..
Herkes diyârında muhabbetinde
Bilmem bizi ne civâra yazmışlar
Geri dön …
Olur da bir gün sen de özlersen.
Olur da bir gün sen de gözlerimle buluşmayı istersen.
Uzanıp tutuver elimi bir gün.
Utanır diyemem ne olur geri dön.
Geri dön geri dön, ne olur geri dön...
En iyi dost gene insanın kendisidir..
Canı çok sıkılıyordu. Bu gece de onu uyku tutmamıştı. İçini dökecek, sırlarını paylaşacak bir dost aramayı düşündü. Saatine baktı. Gece yarısı yaklaşıyordu. Bu saatte de kimse aranmazdı ki... Daldı. Eski günleri ve arkadaşları bir bir gözünün önüne gelmeye başladı. Ne kadar severdi onları. Gülümsedi. Ayağa kalktı. Balkona çıkıp temiz hava almaya karar verdi.
Bazıları kötülükten, dertten, felaketten beslenir. Bunun sanılanın aksine kıskançlıkla pek ilgisi yoktur; kendinden daha zorda birilerini görmek ferahlatır bu insanları. Ne yazık, hayatın tadını alabilecek hasletleri yok. Refik Halid Karay, “İnsanlar yalnız kendi saadetlerini iyice duymak için başkalarının felaketlerini arar,” derken tam da bundan bahseder. Uzak durmalı sevgili okur. Bir ömür yaşayıp gideceğiz; yok yılların dostuymuş yok bilmem kimmiş yok aslında iyi biriymiş. Hikâye...
(Alıntı)
HK
Şu fani dünyada
Şu gökkubbe altında
Hak'ka dair ne paylaşabiliyorsak bâkî alem için kazancımız odur
Rabbim bizleri rızasından ayırmasın
Razılığı ile istikametlendirsin
O Allah ki
Alemlerin
Ve
Kendisine iman etmiş kullarının da rabbidir
O'nun dininden gayrı din yoktur
Sema'da ve Arz'da her ne varsa istese de istemese de sadece O'na teslim olur
Mesele bunu hakikati ile anlamak
Ve
Bu hakikat üzere islam olmaktır
Rabbim nasib etsin
🤲🤲🤲🤲
Seni ilk gördüğümde, başına taktığın kırmızı bere ve aynı renk atkını boynuna dolamış bir haldeydin. Kestane rengi saçların berenin altından beline doğru inmiş, sanki kalbimin yıkılmış duvarlarından açan kadife çiçeği misali… Bir elinle şemsiyeni tutuyordun, diğer elini ise siyah paltonun cebine koymuştun. Adımların eski bir sahafın kapısına doğru
Bundan 160 yıl önce anavatanlarından, topraklarından soykırıma ve sürgüne uğrayarak parçalanmaya, yok olmaya ve kaderlerine terk edilen millettir Çerkesler...
Atalarım...
Bir çoğu Karadeniz’de boğulup karşı kıyıya dahi çıkamadılar...
Mezar taşları bile olmadı.
Toprak yerine Karadeniz örttü üstlerini.
Ne çok öldük yaşamak için...
Vatanlarından zorla çıkarıldılar,katledildiler...
Fakat bir şeyi unuttular;
“İnsanları vatanlarından çıkarabilirsiniz.
Ama vatanlarını kalplerinden asla”
Dua ve saygı ile...
Sonsuza dek anılarınıza ve acılarınıza sahip çıkacağız...
Unutmayacağız, unutturmayacağız...
#21mayıs1864 #unutmadık #unutmayacağız