“Şu uzun, güneşe batıp çıkmış apak gemi nereye böyle nazlı, böyle ışıkla donanmış, pul pul, nereye gider? Onu kimsecikler bilemez, bir tek Salih bilir. Ya şu gökte katar katar olmuş uçan turnalar nereden gelip nereye giderler, hem de nereye konarlar? Şu kocaman kelebeğin yuvası nerede, işte bunu da Salih bilir. Bu kelebekten bin tanesini, mavi, kara işlemeli, kırmızı benekli, bir el kadarını bir arada kim görebilir, Salih. Parmak kadar arılar, ayakları tüylü, yumuşak, sırtları mavi, yanardöner, menevişli, kuyrukları yalım gibi parlak kırmızı çakan, halkalı, kim tutar onları, tutup da bir gün sabahtan akşama kadar gözlerini kırpmadan kim seyredip suretlerini kafasının içine olduğu gibi nakşedebilir, kim, elbette Salih.”
Sayfa 85 - Yapı Kredi Yayınları, 9.baskı, 2018.Kitabı okudu
Nereye?
Eksilmesin dudağından gülüşün, eksilse yaşamından güneş.
Yüzün kararmasın gecede, gülümse düşlerinde yine.
Nereye uçar turnalar, nereye gider gökyüzü
Alıp kanatlarına umutlarını geçmişin?
Sen yıkıldın altında göğün, yandın küçük bir pervane gibi.
Ah, küçük bir pervane gibi.
Kim götürdü bakışından ışığı, kim aldı gözlerinden onu?
Kadehlerden yüreğine boşalan acı bir umutsuzluk, o mu?
Kime söyledin derdini, kimi sevdin gizli gizli?
Kimler uyandırdı içindeki kötü kırık türküleri?
Ölenlerin adını unutma; türkülerin, meydanların.
Ah, bırakmasın onlar seni.
Ne de çabuk yıktın kendini sarıldın yalanlara, boşluğa.
Hey! Bak işçi tulumu giymiş umut!
İsterse uçsun turnalar, isterse gitsin gökyüzü
Alıp kanatlarına bulutlarını rüzgarın.
youtube.com/watch?v=e9LO0LW...
Sen gittikten sonra iki çalgıcı
turnalar semahını çaldı ve kimse dinlemedi onları
benden başka. Sarımsak kokusunun
yoksulluk ve rakıyla buluştuğu saygısız kalabalıkta
kimse duymadı beni terkeden
kanatların bıraktığı esintiyi. Biri incecik öbürü kalın
iki tel vururken çalgının yüreğine
nicedir aklımı kurcalayan Bertold Brecht’in
‘Sevenler’
