Aile, yara bıraktığın ve de yaralandığın bir kurum. O yaraları idrak edemediğin yaşlardan kalan güzel hatıraların silik izleri vasıtasıyla bağlandığın aile üyeleri ile tesis ettiğin bağ ise hem seni boğan hem de yolunu kaybettiğinde yoluna döndüren bir ip gibi. İşte bu gerçeği olduğu sadeliği ile anlatan bir kitap bu. Kitap da dediği gibi “her biri yüreğine sıkı sıkı sarılmış ama koparılması gereken bu bağlar” (s.59) ya hayatı ıskalamamıza sebep oluyor ya da hayata katılmamaza yardımcı oluyor. Yazarın Nazi kampında ölmüş olduğu gerçeğinin de bende bıraktığı buruklukla, çoğunluğun ya kulak tıkadığı ya da romantize ettiği bu tür bağları, kısa yaşamında bu denli apaçık anlatabilmesi karşısında duyduğum hayranlığı bir de burada tekrar etmek istedim.
"Çocuklar... Onlar için tüm yapılanlar, onlara verilenler ve karşılığında bir gün, ölmekteyken, yanımızda olacakları ümidi; bizim gibi, bizim gibi..." (s. 46)
