Nefrete neden olması gereken olayların sevgiyi öldürememesi ne acıdır!
Sayfa 63
(...)Çalışarak veya bir meşgaleyle düşüncelerinden sıyrılamayan insan, dünyada en acınak insandır.(...)
"Peter Pan," dedi. "Kimsin sen? Nesin?"
"Ben gençliğim, neşeyim ben," diye yanıt verdi Peter. Kabuğunu kırıp yumurtasından çıkan yavru kuşum."
Okur Takip Önerileri
Peter, Yalnızca güzel şeyler düşünün," dedi.
"Sizi havaya kaldıran şey, güzel düşüncelerdir."
Hem konuşmaya ne gerek vardı? İnsan
her şeyi anlatamaz, zaten kelimeler de her şeyi anlatmaya yetmez.
Fırtına, güçlü ve büyük bir ağacı devirirse o ağaç bir daha doğrulamaz.
Daima ufak bir olayin bile her șeyi kökünden değiştirmesini bekleyip durmuşumdur.
Her insanın hatıralarında, herkese söyleyemeyeceği, ancak dostlarına açabileceği taraflar vardır. Hatta dostlara bile açılamayacak, insanın yalnız kendine saklayacağı sırları da bulunur. Bunlardan başka, kendi kendimize bile açmaktan çekindiğimiz konular da vardır ki, bunların sayısı şerefli bir insanın dağarcığında bile hayli kabarıktır. Hatta daha doğrusu, bunlar sahibinin haysiyeti ölçüsünde artar. Kendi
hesabıma ben, Pek yakında şimdiye kadar adeta endişeyle hatırlamaktan kaçındığım bazı maceralarım kafamda canlandırmaya karar verdim. Şimdiyse yalnız hatırlamaya değil, bunları yazmaya da kalkışacağım; şunu bir denemek istiyorum: İnsan kendi kendine karşı tamamıyla samimi olabilir
mi?
İyi olanın yeraltı değil, başka, bambaşka, hasretini çekip bir türlü elde edemediğim șey olduğunu iki kere ikinin dört ettiği gibi biliyorum! Cehenneme kadar yolu var yeraltnın!
Akıl öğrenebildiği kadarını bilir (bazı
şeyleri hiçbir zaman öğrenemeyebilir; gerçi bunun teselli edici tarafi yok, ama neden söylemeyelim?)
Ama insanoğlu aptal olmasa bile dehşetli nankördür. Nankörün nankörüdür. Hatta bana göre en uygunu, insanı iki ayaklı nankör bir mahlûktur diye tarif etmektir.
Fakat insan hercai, bir dalda durmaz
bir yaratıktr ve belki de satranç oyuncuları gibi gayeyi değil, gayeye giden yolu sever. Kim bilir (emin olamayız tabii) belki de insanların yeryüzünde ulaşmaya çalıştığı tek gaye, bu gayeye ulaşma yolundaki daimi çaba, başka bir deyişle hayatın ta kendisidir, yani iki kere iki dört cinsinden bir formül olan gaye değildir; zaten iki kere iki dört, hayat değildir baylar, ölümün başlangıcıdır.
Tembellik bütün kusurların anasıdır.
İnsan yapıcıdır, yeni yollar açmayı sever bu su götürmez bir gerçektir. Fakat neden acaba bir yandan da yıkmaya, her seyi kaos haline getirmeye bayılır?
umutsuzluk en yakıcı zevktir, özellikle de içinde bulunduğun durumun çaresizliğini açıkça kavramışsan.