LEYLÜNEHAR
Düşünmek burada başlıyor,
Yolun sonunu bulamasam da,
Hep gitmekle oluyor.
Düşünmek bir çaba belki,
Yada yol giderken yordamını bilmek.
Bu zamana kadar çok yer gördü bu gözler,
Bu şehrin bir pisliğini de,
Bedenler dönüyor klasik şarkılarda yavaşça
kimse bilmiyor zihinleri nasıl bir savaşta.
Yalanlar umutları kaldırıyor dansa,
umutlar daha da bilinçsizleşiyor her valsta.
Kırmızı elbiseler boyanmış gül beyazı ama
bulanıyor zarifçe hissiz kalplerindeki kana.
Hiçkimse bırakmıyor işini şansa, herkes hoş yalanlar seçiyor kendine inançla.
Yalanlar dönüyor kırmızı etekleriyle ama,
kimse farketmiyor etekleri bulanmış kana.
Gözler parlıyor sevgiyle karanlıkta, gözyaşları görünür ancak ışığı açınca.
Herkes hep umutla inanıyor yalanlara,
ama sonunda uçup uzaklaşıyor umutlarda.
Yırtık elbisenin kenarları dikilmiş yalanlarla,
eteğin yırtılıp çalılara takılırsa hiç şaşırma.
-ʚїɞ
Halk içre bir âyineyem herkes bakar bir ân görür
Her ne görür kendi yüzün ger yahşî ger yamân görür
Niyâzî Mısrî
“Âdem” den murad Rasûlüllah sallallâhü aleyhi ve sellemdir. "Nokta"dan murâd Hakikat‐ı Muhammediye'dir. Hakikat‐ı Muhammediye, zât‐ı ilâhiye ayna olduğu gibi, Hakk’a ulaşmağa da vesiledir. Bu nokta, kâinatın her bir cüz'ünde
seyran eder. Yine bu nokta, kâinatın her bir cüz'ünün varlık sebebidir. Allah Teâlâ'yı
Leylina
@leylina
·7ay
“Aşk bir noktadır ancak, bir dilbere düşen gönül aşkı onun yüzündeki bir ben ile müşahede eder. Bazen bütün bir mana noktada bulur kendini. Değil mi ki Kelam'in dahi özü "be" harfinin altındaki bir noktadır. Bütün harfler bir nokta ile başlar ve aşk dahi bu noktanın manalarindan biri dir ancak. İnsan bir noktadan ibaret..." dedi ve bir şiir düştü diline ansizın. Ezberlemiş miydi bu şiiri daha evvelden bilemiyordu. Sadece okudu:
Hakk ilmine bu âlem bir nüsha imiş ancak,
Ol nüshada bu Âdem bir nokta imiş ancak.
Ol noktanın içinde gizli nice bin deryâ,
Bu âlem o deryâdan bir katre imiş ancak.
Âdemliğini her kim bulduysa odur Âdem,
Yoksa görünen sûret bir gölge imiş ancak.
Kalanların da Yaşadığı Söylenemez
Çaresizlik mevzisine mıhlanmış gibiyim. Uyuyorum, uyanıyorum arada kalan zamanın adı “ölüm”, "şehadet" ve “soykırım” oluyor. Birkaç çeşit ölümler tanıdım. Şehadet parmağıyla konuşan, geride kalan suskunluklara şahit olan ölümler. Kalan göçenlere ağlıyor, göçen kalanlara.
Katledenlerin damağına şerbet çalanları, “insan” olarak