Durur ayrıldığım kölgəli çinar,
Durur Gəncədəki bizim institut.
Xəyalım bir yerdə tutmadı qərar,
İlləri andırdı bir anlıq sükut.
Neyləyim, unutmur insan ürəyi,
Yaşadım dünyadan könlü yanıqlı.
Düz dörd il geyindim köhnə pencəyi,
Qolu gödək oldu, boynu yamaqlı.
O pencək saxladı məni soyuqdan,
Doğru danışmağı çoxu ar bilir.
Əynindən çıxardıb vermişdi atan,
Heç kim bilməsə də qonşular bilir.
Bəzən ac da qaldım daha nə danmaq,
Danışıb gülməyə könlüm olmadı.
Şerim qəzetə çap oldu, ancaq
Bir qəzet almağa pulum olmadı.
Lakin bu dərdimi bilmədi heç kim,
Mən bildim qədrini sevincin qəmin.
Arabir xəlvəti baxıb sevindim,
Təzə yamağına köhnə çəkməmin.
Nəriman Həsənzadə
"Görməyə gözləri və eşitməyə qulaqları olan hər kəs özünü inandıra bilər ki, heç bir insan sirr saxlaya bilməz. Əgər onun dodaqları sussa da, onun barmaqlarının ucları danışacaq: onun bədəninin hər məsaməsindən sirr süzülüb çıxacaq".
..mən də hər zaman insan özünü düşünməlidir deyirdim. Müəyyən yerə qədər hələ də həmin düşüncədəyəm. Lakin insanın insanlar qarşısında olan insanlıq borcunu unutmayaq. Axı heç kimin sizi dəyərsiz hiss etdirməyinə haqqı yoxdur. Ən azından artıq hiss etdirməsə belə əskik də hiss etdirməməlidir.
Elnur Quliyev
Vaxtın dəyirmanında daş əridi, qum oldu,
Tarixə atdığımız qayıtdı, lüzum oldu.
Dünənin həqiqəti bu gün tərs yozum oldu,
Niyə də yozulmasın, axı, dünya fırlanır